Oysa gerçeğin temsil edilemez olduğunu idrak etmemiz ancak büyük yıkımlardan sonra vücut bulur.
Zaten hiçbir şey yapmamak bu durumda suça ortak olmaktır.
Yaralıları, kanı görüyorum ama bunlar artık beni etkilemiyor. Korkunç ama bu böyle !
Belki de sahiden de gerçeklik çökmüştür ve bizim haberimiz olmamıştır!
Artık hiçbir şey biz insanoğluna çekici gelmiyor. Çünkü her şeyi fazlasıyla tükettik.
Bügün sadece ‘öteki’ olduğumuz için, farklı olduğumuz için ‘pardon’ demek zorunda kalmıyor muyuz ?Neyi, niçin yaptığımızı kimse sorgulamazken; herkesin yaptığını ‘yapmadığımız’ için mahçup olmuyor muyuz ? Bugün hatalarımız doğruyu ya da yanlışı yapmakla ilgili değil ‘herkes’ ya da ‘öteki’ olmakla alakalı.
Günümüzde her şeyin bilgisine sahip olduğumuzu sanıyoruz, bu hiçbir şey bilmemekten daha tehlikelidir.
Belki günümüzde yaşadığımız toplum, bu denli şiddetli ve hastalıklı bir toplum değildir. En azından hepsi değil. Öyle olmayan çok insan var.
İnsanlar ait olmadıkları bir ortama ayak uydurmaya çalışırken kişiliklerini yitirirler.
Belki de tüm bunlar insanın kendisiyle baş başa kalmaktan kaçma çabalarıdır.
Şiddetin egemen olduğu bir evren ve çağda yaşıyoruz.
Birden ruhu bedenini terk etmiş ve kendisini dışardan şaşkınlıkla izliyormuşcasına, onu kendisinden söküp almışlar gibi bir duyguya kapıldı.
Abartılı olan gerçeğin kendisiydi.
Eline ve nefesine hakim olmak, zamanın ağırlığını hissetmemek, aslında özgürlüğün ta kendisidir.
Evlilik sözleşmesi, aşktan; cenaze, ölümden; elbise, bedenden daha önemli. Ailenin tutumuna gelince: Katili kendilerinin yarattığının bilincinde değiller.
İzlediği her şey öylesine şiddet dolu ki, bir süre sonra bunlar kafasında normalleşiyor.
...kızı vurduğu için üzülmedi ve acı çekmedi. Bunun sebebi gerçeklik ayrımı yapamaması dışında, aynı zamanda canı yananın kendisi olmamasıdır.
...bazen bazı şeyleri yüksek sesle ve haykırarak söylemek zorunda kalıyorum.
Bir cinayetin acımasız failliğinden ziyade, bozulmuş bir sistemin ve yıkılmış bir ahlakın ortaya çıkardığı bir sonuçtur diyebiliriz.
