sarmaş ile ilgili sözler

Bir daha asla o güzelim elmayı yediğin için suçluluk duymayacaksın ve asla o şahane çıplaklığından utanmayacaksın! Bilhassa sıradan bir insan olduğun için çok mutlu olacaksın. Ve kimselere hesap verme lüzumu hissetmeden, kendi iradenle güle oynaya çıkacaksın o kusursuzluk cehenneminden. Sonra sevgilim Adem’le birlikte sarmaş dolaş vaziyette yeryüzü cennetine ayak

basacaksın.

"Karanlık, aydınlıkla; beyaz siyahla; düşler gerçeklerle ve sevda, nefretle kıran kırana mücadele verecekti. En büyük yarayı dillerinden dökülen sözcükler açacaktı. En derin acıları tek bir bakışla unutacaklardı. Cesaret, korkaklıkla sarmaş dolaş uyuyacak, şehvet, masum bir tenin kokusuyla doyuma ulaşacaktı. Dokunmak yetecekti ızdıraplarını dindirebilmek için.

Teselli, aldıkları nefeslerin birbirilerine karışımında gizlenecek ve bu onlara yetecekti. Ay Işığı Gölge'yi aydınlatacak, Gölge ise Ay Işığı'nın kollarında huzuru bulacaktı."

Bir daha ve bir daha baktı… Bir daha ve bir daha vurdu. Bakıyor, vuruyor ve tekrar bakıyordu. Ta ki Aysel’in yüzü tanınmaz hale gelene kadar devam etti bu. Artık ‘vur’ diyemiyordu kanlar içinde yatarken Aysel! Dağılan çenesi ile bunu yapması imkânsızdı zaten! Seviyordu evet ama nefret de ediyordu aynı oranda bu kadından. Dağılan yemek odasında, dağılan yüzüyle

karşısında duruyordu annesi. Dağılan zihnini toparlayamıyordu, başı dönüyordu hızlı bir şekilde. Kucakladı ve bir kez daha baktı annesine. Gerçi şu haliyle annesine hiç benzemiyordu kollarındaki kadın. Bir çöp yığınına benziyordu konteynıra atılması gereken. Birden, bir anlık kendine geldi ve hıçkırıklara boğuldu: “Aysel… Anneee… Hayııır… Tanrım, ne

yaptım ben? Anneee… Uyan… Hadi uyan, lütfen, lütfen, lütfen… Gitme, yapma… Sensiz ne yaparım? Sen benim her şeyimsin. Anne, sen… Sen benim her şeyimsin, gitmeee.” diye haykırdı sonra. Yüzünü okşamak istedi ve fakat dokunulacak bir yanı kalmamıştı ki… Hayat öpücüğü vermek istedi belki kendine gelir diye ama dudaklarını bulamadı… Tekrar silkelendi ve hızla

ayağa kalktı. Evet… Annesi onu terk etmişti. Nasıl olduğunu bile anlayamamıştı ki. ‘Belki de bunu istiyordu ‘vur’ diye inlerken’ diye düşündü. O da bu hayattan sıkılmıştı ve onu özgür kılabilmek için kendisinin ölmesi gerektiğini anlamıştı. Evet, evet… Böyle olmuştu. Yani aslında bir çeşit intihar etmişti annesi. Evet, evet… İntihar etmişti. Herkese

bunu söyleyecekti. Yo, yo… Söyleyemezdi. İnanmazlardı. Bir insan kendini bu hale getiremezdi intihar ederken. En iyisi hiç kimseye bir şey söylememekti. Çünkü, bütün hayatı altüst olurdu bu öğrenilirse. Polise, komşularına, arkadaşlarına, akrabalarına ve en önemlisi Arzu’ya ne diyecekti yoksa? “Nasıl olduğunu anlamadım, ben ben değildim sanki. O da sürekli vur

diyordu. Ne yaptığımı bilmiyorum, hatırlamıyorum!” diyecek ve her şey yoluna mı girecekti? Arzu acıyıp onu bağrına mı basacaktı? Sevdiği bir kadını öldüren bir adam, sevdiğini söylediği bu kadına kendini nasıl anlatacaktı? ‘Bugün bunu yapan, ya sonra bana da aynı şeyi yaparsa?’ diye düşünmez miydi? Elbette düşünürdü. O zaman da Arzu’yu sonsuza dek

kaybederdi. Peki, o zaman ne yapacaktı? ‘Ondan kurtulmalıyım’ dedi kendine. Peki ama nasıl? Gömebilirdi… Yakabilirdi… Parçalara ayırıp çöpe atabilirdi… Dondurucuda bırakabilirdi… ‘Ama ben bir cani değilim. Kazara oldu olanlar. Filmlerdeki gibi kesip biçemem annemi. Canını daha fazla yakamam. Kıyamam. Ne yapacağım şimdi ben?’ diye düşünüyordu biraz daha

kendine geldiğinde. Hızlıca düşünmeliydi ama o kadar yorgun ve bitkindi ki kapanan göz kapaklarını parmaklarıyla tutmak, açmak zorunda kalıyordu. Aysel’i de öylece bırakamazdı. İncitmemeye çalışarak yatırdı annesini özenle yatağına. Sanki her an kopuverecek, kırılıverecek bir oyuncak bebek gibiydi biraz önce capcanlı karşısında duran kadın. Daha fazla

dayanamayıp uyumaya karar verdi annesiyle birlikte. Biraz dinlenmeli ve sonra karar vermeliydi ne yapacağına. İyi geceler diledi annesine ve sebepsiz bir huzurla dolan içinin rahatlığıyla derin bir uykuya daldı, bir gün Arzu’yla da birlikte burada sarmaş dolaş uyuyacaklarını hayal ederek.