Kelimelerin kifayetsiz kaldığı, sözcüklerin dilimizden düşmediği, zehir misali dudaklarımıza yayıldığı anlar vardır. Konuşmak istersin ama dudaklarını her araladığında tekrar kapatmak zorunda kalırsın....
Yüreğimize girerken destur mu aldın da
Otağımıza girerken destur istersin
Kirpiklerinin yüreğimizi delip geçmiş de
Bizi hançerle mi tehdit edersin
Şiirimizin devamı Başlangıçta...
İşin tuhafı, evinde kuş besleyen, akvaryumu olan kendini hayvansever sayıyor. Sevdiğin bir varlığın yanında olmasını istersin ama bu nedenle onu hapsediyor ya da köleleştiriyorsan ortada hastalıklı bir durum var demektir.
Bazen öyle sıkışırsın ki duvarlar arasına, ne itmek istersin ne de ezilmek.
İnsan hayatında bir gün geliyor ve kökten bir değişim yaşanabiliyor değil mi? Öyle bir gün yaşanıyor ki hayatına geri kalan kısmında o günü tekrar yaşamak istersin ya da o günün kabusundan asla kurtulamazsın.
Uzağa atarsın yakına düşer, unutmak istersin aklına düşer.
Neden bir insanı sevmek istersin ki, çünkü insanoğlunun doğasında vardır acı çekmek
Bazen gitmek istersin bir kalpten.
Bazense ona sığınmak.
