Dört sene evvel ölen kendi babasını hatırladı.
...
İnsan oturduğu odanın duvarlarından biri yok oluvermiş gibi bir noksanlık, bir çıplaklık duyuyor, bir gün evveline kadar kolumuz, bacağımız gibi pek tabii surette mevcut olan bir şeyin birdenbire hiç olmasına inanmak istemiyordu.
“Çingeneye bayrak vermişler, önce babasını asmış.”
‘Sizin hiç babanız öldü mü? Benim bir kere öldü, kör oldum.
Cemal Süreyya babasını kaybetmeyi kör olmakla anlatmıştı.Ben de sevgim karşısında kişiliğimi kaybettim, kör oldum.
️Bu olmaz olası düzen, babasını almıştı elinden. Anası neredeydi hiç bilmiyordu. Kardeşleri her yerde olabilirdi, belki de hayatta değillerdi...
Babandan daha çok oku evladım. Evladı babasını geçmeyen hiçbir millet yükselemez.
Mevlana’nın annesi Mü’mine Hatun
"Babanızı ananızı öldürenler buradaki çocuklar değildi. Hem onların anasını babasını da başkaları öldürmüş"
Şu hayatta imkansız olan iki şey; mezbahaların duvarlarını camdan yapmak ve bir çocuğun anne babasını ayırmamaktı.
Kadınlar, erkekten izin almadan anne babasını ziyaret edemeyecek, dilediğinde çocuğuyla gezmeye gidemeyecek gibi toplumsal öğretilerle eve kapatılmaya çalışılmış. Kadından yönetici, bilge veya sanatkar çıkamaz diye bir algı yaratılmış.
Birilerinin kuyularını kazmayana, şantaj yapmayana, zübükzade gibi olmayana, üç kuruşluk çıkarları için babasını bile satmayana, dost görünüp düşmanlık yapmayana ne değer veriliyor, nede selam!
