bilmiyordu ile ilgili sözler

Yıllar önce James Churchward’ı okurken, hiç Anunnakilerden bahsetmediğini görmüş ve şaşırmıştım. Ya bilmiyordu ya da riske girmek istememiş ve hiç kitaplarında onlardan bahsetmemişti. Oysa tüm kadim tabletler, semboller, antik yapılar ve hatta kutsal kitaplar da onlardan bahseder. Sembolleştirilerek verilen bilgiler, tıpkı bir matematik formülü gibidir; X ve Y yi bulup

formüle yerleştirdiğinde, sonuç nettir. Anunnakiler de böyledir işte. Bütünün bana göre en büyük ve halen resmi olarak kabul edilmeyen parçası, bu antik astronotlardır. Görüyorum ki burada, Peru’da da Anunnaki anlatımı yok. Sümerlerin ‘Göksel ataları’ Anunnakiler, dünya gezegenine indikleri andan itibaren tüm coğrafyalarda medeniyetler kurmuşlardır. Her

coğrafyada, tanrılar olarak görülmüş ve antik halkların yazılı ve sözlü edebiyatında yer almışlardır. Her kültür onları birbirinden çok farklı adlarla andığı için, birbirinin aynı mitolojiler içinde bile, farklı isimlendirildikleri için karışıklık yaşanmıştır. Kayıp parçalar iyice artmıştır bu yüzden. Örneğin, dünyaya ilk inen Alalu’dan sonra

gelenlerin, yani “ilk 50“ denilen Anunnakilerin yöneticisi olan Enki, tüm mitolojilerde yer alır. Türklerde Erlik Han, Hintliler de Shiva, Yunanda Poseidon, Zerdüştlükte Ehrimen, Mısırda Ptah diye geçer adı. Bunun gibi devam eder diğerleri de.

Selahaddin'in kendisi fevkalade bir şahsiyetti. Cihad ya da Hıristiyanlara karşı kutsal savaş çağrısında coşkuluğu bitmek bilmiyordu ama aynı zamanda sabırlı bir devlet adamı ve kahraman bir savaşçıydı. Hıristiyanlar bile ona saygı duyuyordu, çünkü katliamların savaşta normal olarak karşılandığı bir dönemde Selahaddin en üst düzeyde insani tavır gösteriyordu.

"Kan dökmekten sakının, çünkü akan kan asla uyumaz" diyordu. Hıristiyanlar ona Humphrey de Toron adlı bir Haçlı tarafından şövalye unvanı verildiğini ve savaş ilişkilerinde düşmanlarının hepsinden daha şövalyece davrandığını söylüyordu.

.... Çünkü bilmiyordu millet, pancar nedir, şeker neyden hasıl olur. Rusya’dan kelle şekeri gelirdi o zamanlar. Derlerdi ki, şekerin mayası kemikmiş değildi tabii, insan kemiği, hayvan kemiği yani. Rivayetmiş meğersem... Macar çekti çizmeleri, geldi köylere kadar. Gösterdi elindekini, dedi: 'Efendiler! Bu pancardır.’ öğrendik hepimiz. Nasıl dikilir, nasıl sulanır, ne

zaman sökülür filan... ” dedi. (Aydın Engin, “Bir Şeker Hikayesi: Alpullu Şeker Fabrikası”, 75 Yılda Çarklardan Chip’lere, İstanbul, 1999, s.40.);