Raif Efendi’nin ölümü beni o kadar etkilememişti.İçimde onu kaybetmiş gibi değil,asıl şimdi bulmuş gibi bir duygu vardı.
Dün akşam bana,”Seninle şöyle bir oturup konuşamadık!” demişti.Ben artık böyle düşünmüyordum.Dün akşam onunla uzun uzun konuşmuştum.
Bazı nur içinde, bazı sisteyim,
Bazı beni seven bir göğüsteyim,
Kâh el üstündeydim, kâh hapisteydim,
Her yere sokulan bir rüzgâr gibi.
Demek kimse beni bir türlü sevmiyordu. Hakkı vardı. Beni hayatımda hiç, hiç kimse sevmemişti.
Hiçbir şeyi, kendimi erkeklere beğendirmek için öğrenmedim. Hiçbir zaman erkeklerin önünde kızarmadım ve onlardan bir iltifat beklemedim. Bu hâl beni müthiş bir yalnızlığa mahkum etti.
Odamda beni kitaplarım bekler,
Bu yegane tesellidir.
Acaba ben kendim mi tuhaf bir insanım?...
Belki beni de etrafımdakiler manasız bulurlar... Hatta sıkıcı..
"Hayat beni sıkıyor..." dedi. "Her şey beni sıkıyor. Mektep, profesörler, dersler, arkadaşlar... Hele kızlar... Hepsi beni sıkıyor... Hem de kusturacak kadar..."
"Acaba şuanda o ne düşünüyor? Herhalde beni değil... Niçin?.. Onun kafasında bir müddet yaşamak için neleri feda etmem ki?.. Her şeyi..."
Ruhum, bir ağaç kurdu gibi beni kemirmekten başka ne yapıyordu?
