1919 tarihinin sonunda Türkiye'de iki hükümet vardı: Batı Avrupa tarafından tanınan İstanbul hükümeti ve Türkiye'nin neredeyse tüm halkı tarafından tanınan ancak mücadeleye devam etme kararı verdiği için İtilaf Devletleri tarafından tanınmayan Ankara Hükümeti.
“Bu bölgedeki savaş esnasında kritik anlarda uygulanmayan operasyonel ihtiyaçların organize bir şekilde kullanılmasının bilhassa mühim olduğu ortaya çıktı.”
"Bir ay süren azimli harekâtlarda İtilaf güçlerinin talimatları doğrultusunda Türkiye'yi istilâ eden Yunan ordusu tamamen bozguna uğratıldı ve denize döküldü. Bu ordunun yalnızca üçte biri kaçmayı başardı."
Türkiye bir tarım ülkesidir. O zamanlar önemli bir kulak tabakası ile %85'i köylülerden oluşuyordu.
"Sevr Antlaşması'nın yayımlanması ulusal güçleri, tüm gayreti düzenli bir ordunun kurulmasında olan Mustafa Kemal'in etrafında topladı."
“Türklerin telsiz ekipman modelleri bu dağ savaşı için çok düşük güçteydi. Bunun sonucu olarak Türkler bu savaş için bilhassa müspet örnek teşkil eden yürüyüş, binicilik ve araç ile canlı iletişime başvurdular.”
Kurtuluş mücadelesinde Türk halkı, büyük Sovyet devletlerinin halklarından daha büyük önem taşıyan manevi destek aldı.
Türkiye'de gönüllülük esasına bağlılık yerine zorunlu askerlik getirildi.
Bu manzara, 1921-1922 yıllarında M. V. Frunze'nin Türkiye'ye yaptığı yolculuktan anlaşılmaktadır. “Köylerde neredeyse hiç erkek nüfus yok, hepsi ya öldürülmüş ya da cephede. Yaşlılar, kadınlar ya da gençler çalışıyorlar; maddi kaynaklar tükenmiş, çalışan hayvanlar ve araçlar yok. Boş arazilerin yüzdesi ise en az % 50'dir."
10 Ağustos 1920’de İtilaf Devleti, Sultan Türkiyesi ile esasen Türkiye’nin egemenliğini ortadan kaldıran Sevr Antlaşmasını imzaladı.
Aynı zamanda İngiliz Hükümeti, Yunan Hükümetine milliyetçileri bozguna uğratmak amacıyla İzmir bölgesinden Anadolu’nun derinliklerine taarruz etmek üzere harekete geçmeleri hususunda bir talimat verdi. Yunan orduları bu talimatları yerine getirmeye başladılar.
Ermenistan burjuvazisi, Yunanistan ile birlikte itilaf Devletleri'nin bilhassa da İngiltere'nin Türkiye'de ve Kafkasya'daki maşasıydı.
Türk Başkomutanlığı, 26 Ağustosta şafak vaktinde başlaması planlanan harekatın hazırlığını doğrudan yönetti.
"İngiltere ve Yunanistan'ın müdahalesine karşı Türkiye'nin mücadelesi belirgin bir ulusal kurtuluş karakteri taşıyordu. Bu, Türk halkının ulusal bağımsızlığı için haklı bir vatanseverlik savaşıydı ve başarılı bir şekilde sona ermesinin güvencesi buydu."
Bir keçinin gidebileceği yerden bir adam gidebilir; bir adamın gidebileceği yerden bir tabur gidebilir ve taburun olduğu bir yerde ordu da vardır.
"Ermenistan burjuvazisi, Yunanistan ile birlikte İtilaf Devletleri'nin bilhassa da İngiltere'nin Türkiye'deki ve Kafkasya'daki maşasıydı."
Afyonkarahisar şehrinde görev yapan Yunan casuslar, bu şehir ahalisinin bir koşmanın Mustafa Kemal’in gelişini beklediğini rapor ettiler.
Kent ve köy burjuvazisi, Türkiye’deki ulusal kurtuluş hareketinin yönetimini ele geçirmeye çalıştılar. Çünkü köylü ayaklanmaları ve tarım devriminden korkuyor olmaları sebepsiz değildi.
Yunanlılar için en büyük operasyonel önem İzmir-Afyonkarahisar ve Afyonkarahisar-Eskişehir bölgesine, bunlardan başka Türkler için ise 1) Konya-Afyonkarahisar, 2) Eğirdir-Sarayköy, 3) Ankara-Eskişehir hatlarına verilmişti.
