Dolayısıyla ayrımcılık, çok sık ifade edildiği gibi, önce dilde başlar ve eğer bir gün dünya üzerinde ayrımcılıktan söz edilmeyecekse, o gün kullandığımız dil bugünkünden çok farklı olacaktır.
Dil, kişisel olarak öğrenilen, fakat toplumsal olarak inşa edilen bir iletişim aracıdır
Medyada haberlerin işlenişi sorunludur: Ayrımcılığa uğrayan grubun uğradığı haksızlığı, ayrımcılığı gizleyen ve sorumluluğu
ayrımcılığa uğrayanlara yükleyen bir anlayış söz konusudur.
Mutlak iyi-mutlak kötü algısının, diğer deyişle kendimizi ve dünyayı siyah-beyaz şekilde algılamanın, tüm fanatizm çeşitlerinin ve önyargı-ayrımcılık mekanizmalarının bireysel düzeyde temel yapı taşı olduğu söylenebilir.
Türkiye’de eşcinselliği yasaklayan herhangi bir yasa olmamakla birlikte, cinsel yönelim ayrımcılığı yaygındır. Bu ayrımcılık, eşcinselliğin bir ‘hastalık’ olarak görülmesi, dolayısıyla ‘tedavi’ edilmeye çalışılmasından, trans ve eşcinsel cinayetlerine kadar geniş bir insan hakkı ihlali alanı yaratır.
Oysa her bir bireyin insan hak ve özgürlüklerinden neden tam
ve eşit şekilde yararlanamadığını tespit etmek, devletin uluslararası insan hakları hukukundan kaynaklanan yükümlülükleri arasındadır
Haklara sadece soyut olarak sahip olmanın insanların eşitlenmesi için yeterli olmadığı, bireylerin aynı zamanda bu hakları kullanabilecek güce sahip olması gerektiği, ikinci kuşak insan hakları tarafından tanımlanmıştır
Birbirini ‘insan’ olarak tanımayan, birbiriyle insani hiçbir ortak
paydayı paylaşmayan, birbirini sadece ‘öteki’ grubun üyesi olarak gören bir toplumsal yaşam biçiminde önyargı ve ayrımcılığın yaygın olması şaşırtıcı değildir.
