Tek isteğim insan olmak.
Leke ruhun dövmesidir, sevmelisin izlerini.
Kırk kibrit! Yanmasa da yakmasa da sönmese de dökülmüş yerlere, çıplak ayaklarımın altında. Yürüyorum canımı kanırta kanırta.
Zaman ilerledikçe bir kolumuzda alım bir kolumuzda eda ile gezer olduk yollarda.Aynalara gülerek baktık.Yüzümüzde güzeldi bakan gözlerimizde.Güzelleştikçe büyüdük,büyüdükçe kirlendik,yeniden çirkinleştik.Büyüdükçe acıdık,büyüdükçe acıttık.Zaman treninde demlik dolusu çayı yudumladık.
Sen giderken kalbimi kesmişsin.
Sonradan anladım. Kestiğin parçayı nereye attığını da bilmiyordum.
Bulamadım...
Beklersen, kaybedersin.
Zeliş sessizce bir kayboluşu izledi. Bu kapıyı kapatmak hiç bu kadar ağır gelmemişti. Demirin soğukluğu yaladı ellerini. İçinden canının çekildiğini hissetti...
Fakat itiraf etmeliyim zaman aldı izlerini silmek. Çok üşüyordum. Ben de kazak ördüm kendime. Romanlarda okuduğum diğer yarım kalplerden. Dişlerim birbirine vururken o tipi ayazda, fırtınada göz gözü görmezken, karların üstünde bir serçe kuşu gibi titterken bile kazak örmeye devam ettim.
Seversen uğurun olur, bakıp bakıp utandıkların.
Masallar anlatarak uyuttuğumuz benliklerimiz dile gelse, olduğu gibi her şeyi söyleseydi , benliklerimizin amacı değer yargılarımızı yıkıp bazı şeyleri normalleştirmek mi olurdu ? Yoksa .....
"Hayat, sırtından süzülüp gidenler değil, heybende biriken, üst üste birikirken birbirine işleyen, işledikçe başka şeye dönüşen özdür.
Ve hayallerinin yakasına asıl, uçmak için asla geç değil."
Sonuç mu? Hepimiz kokuyoruz ve hepimiz birbirimizi kokluyoruz.Birinin verdiği nefesi bir başkası alıyor.
"Oku! Hiçliğin oku! Özünü oku! Evrene bak ve oku, kalbine dokun ve potansiyelini oku!"
"seversen uğrun olur, bakıp bakıp utandıkların..."
İnsan kabullenemediğini acılar da bir suçlu arıyor galiba
"Leke ruhun dövmesidir, sevmelisin izlerini..."
Masallar anlatarak uyuttuğumuz benliklerimiz dile gelse, olduğu gibi her şeyi söyleseydi,benliklerimizin amacı değer yargılarımızı yıkıp bazı şeyleri normalleştirmek mi olurdu? Yoksa, “Yaşadıklarımın ve yaptıklarımın bir sebebi var , bunu görmeniz tek derdim” mi olurdu?
Hayat; sırtından süzülüp gidenler değil, heybende biriken , üst üste birikirken birbirine işleyen , işledikçe başka şeye dönüşen özdür. Ve hayallerinin yakasına asıl , uçmak için asla geç değil .
Kalın bariyerleri olan bir insan yazamazdı ki evreni. Artık iki kadını değil, kendini yargılıyordu. Öğretilmiş gerçekler ile sorguladığı gerçekler, yargıladığı başkaları ve yargıladığı kendisi yakasını bırakmıyordu.
