Öncesinde ne yaşarsan yaşa, beyazlara sarılıyorsun, barış bayrağı rengi beyaz.
Şu küçük şehirde bile düzen; estetik yok. İçimizde düzen yok ki şehirde olsun. Her şey karmaşık, düzensiz. İlişkilerimiz de öyle değil mi?
Sevmeyenler ülkesiymiş benim yaşadığım, sevenlere yer yokmuş.
İçimizde düzen yok ki şehirde olsun. Her şey karmakarışık,düzensiz.
Ah mecburum gitmeye.Bambaşka dünyalarda yaşıyoruz...Nefes alamıyorum.
Hepsini ince ince düşündüysen, hala gitmek istiyorsan, sadece şunu bilmelisin. Giderken her şeyi ardında bırakmıyorsun. Bunalmana sebep olan sorunun en az yarısını, kendini de yanına alıyorsun.
Sana kavuşma isteğim ile vicdanım arasında sıkıştım. Kıpırdayamıyorum.
Keşke, korkmasaydım. Kendimden.
Sanırsın ki kabuk bağlarsan acımaz,kimse acıtamaz. Evet acıtması zor olur. Ama diyorum ki acımadan yaşayan insan da sahiden yaşıyor sayılır mı; bir düşün.
Dargın değiliz, biz başka bir şeyiz, bambaşka
"Sence nerede, senin sen dediğin?"
İnsan kendini tanıdığında kainat ile bütün olduğunu, her şeyin kendisi, kendisinin her şey olduğunu anlar.
Ölen birinin hırkası ölüm kokar mı?
Kökler önemli evet haklıydın. Ama kök saldığın yer kadar köklerin durumu da önemliymiş. Bak şimdi köklerim pek sağlam ama bütün çiçeklerim soldu, yapraklarım döküldü.
Hava kararmış, insanlar evlerine kaçışmış, her dert sahibine musallat olmuştu.
"Bütün çizgiler cetvelle çiziliyordu, benim cetvelim yoktu; öğrenemedim."
Ne yazık ki benim değil hayatımdaki seçimler. Benim sanıyordum.
Akşam yola çıkıyorum. Yolun sonunda sen var mısın belli değil. Ardında bıraktığın beni aldım, gidiyorum...
Sen senden razıysan, kâinat çoktan razı.
Sence nerede senin sen dediğin?
