Zaman hiç geçmiyor... Kafamı yorganın altından çıkaramıyorum. Çıkarırsam düşlerim yok oluyorlar.
Kafamı yorganın altından çıkaramıyorum. Çıkarırsam düşlerim yok oluyorlar.
düşlerinizi yorganın içine!
ne diyorsak o! sokun da uyuyun!
inilmeyecek kaderin omurgasından
bir yılana biner gibi yaşanacak!
Uyan artık bu elemli rüyadan
Çıkar başını yorganın altından
Bitti de, geçti de, geçmeli de
Yüzünü soğuk suyla yıka
Kulaklarını boş sözlere tıka
Ve yürümeye başla
Bir adım, bir adım daha..
Mükemmel olurdu, mesela, hiç yaşamamak,
Açmamak gözlerini, kumaştan bir tabutun içindeymiş kadar rahat yorganın altına gömülüp hiç kıpırdamamak.
Ama kahve makinesi fokurdamaya başlar ve çok geçmeden taze bir koku yayılır. Aslında var olmaması gereken bir dünya yeniden doğar.
Bu kentin insanları da denizi gibiydi. Bir denize neden siyahlar giyinip kabardığını soramazdın ya da neden mavilere bürünüp durulduğunu. Mavi, saten bir yorganın altında serin ve derin uykulara dalmış gibi uyuduğunu.
"Öldüğümde bol bol uyurum demiştin.
Vatan toprağını yorganın yaptın üşümezsin de şimdi.."
deli gönül neyi özler durursun
acınacak dostun cananın mı var
dünya yansa yorganın yok içinde
harab olmuş evin dükkanın mı var
