""Bir kadının ruhunda erkekte olmayan ne olabilir?' diye karşı çıktım ona. 'Senin için buharla çalışan çelik makineler ile doluyken, benim iç organlarımın pamuklar ve yumaklardan oluştuğunu bilmiyordum açıkçası."
Onu seviyordum. Her şeye rağmen. Yalanlara, ihanete, incinmeme rağmen. Başpiskopos ve Morgane le Blanc’a rağmen. Kendi kardeşlerime rağmen. O sevgiye karşılık verip vermediğini bilmiyordum ve umursamıyordum da.
Cehennemde yanmaya mahkûmsa onunla yanardım.
“Nedenini bilmiyordum ama anıları yakalamak beni büyülüyordu. Belki de bazen elimizde sadece anılar kaldığı içindi bu. Tekrarlar yoktu; bir an içinde yaşananlar hayatı belirliyordu. Belki de hayatın ta kendisiydi bunlar. Fakat bir ânı filmde saklamak o ânı sonsuza dek canlı tutuyordu.”
İnsan sevildikçe güzelleşirmiş derler. Sevilip sevilmediğimi bilmiyordum ama içimdeki aşkın, hissettiğim mutluluğun güzelliği yüzüme yansımıştı sanki.
Aşık olmak nedir bilmiyordum o zamanlar. Belki de o zamandan biliyordum da adının aşk olduğunu bilmiyordum.
Erkeklerin sorunu ne bilmiyordum ama etraflarında hatırlatacak biri olmazsa en basit görevleri bile unuturlardı.
Onu ilk gördüğümde gözüm hiç tutmamıştı.
Gür siyah saçları, sakalı ve bıyığı vardı.
Burnu da boksör burnu gibi çarpıktı.
Gülünce dişlerinin de çarpık olduğunu fark ettim...
Gözümün tutmadığı bu adamı
kalbimin hiç bırakmamacasına
tutacağını bilmiyordum tabii henüz..
