Hüznün içi yangın
Dışı sessizlik
Sen içimdeyken
Daha da yalnızım sokaklarda
Her şey yarım kalıyor
Kırılıyor görüntüler
Oysa
Sen yokken
Denizlerin ardı benden sorulur
Dilim dönmüyor artık
İsmin ağzımda parçalanıyor
Var git kendi yoluna
İçimde kan damlası
...aklım karışıyor ve farkında olmadan iyi bir insan olmak istiyordum. Issız sokaklarda tek tük gezinen kedilere bakarak yürümeye devam ederken eğilip kulağıma fısıldayarak, "İyi yok. Kötü düzenleri devam etsin diye iyiyi uydurdular." denseydi iyi olurdu.
Hayallerini, umutlarını bu sokaklarda tasarlamıştı.
İşte o çocukların oyun oynadıkları alanlarda şimdi silahlar ve bombalar patlıyordu.
"...Sen makam için, itibar için, şöhret için kendi bireysel tercihlerinden vazgeçiyor musun? Genel müdür olmasaydın yürüyebileceğin sokaklarda artık yuruyemiyor musun? Simit yiyemiyor musun istediğin gibi? En son çıkan lüks otomobilden, telefondan başkası yakışmıyor mu SEN hazretlerine"
Gecenin karanlığında, ıssız sokaklarda gezer düşlerin fısıltıları. Sahipsizliğin somurtkanlığını peşlerine takarak, buldukları ilk barınağa girerler. İşte orada, gölgelerin ardında, başlar siyahla beyazın hikayesi. Ya da öyle sanır herhangi birisi...
Yıkımların savaşların arasında satılan kölelerin gözyaşlarında, açlığın yoksulluk ve ölümün kol gezdiği sokaklarda kim teselli edebilirdi kayıp ruhları?
Büyükbabam Moskovalı ayaktakımının gaddarlığından çok korkuyordu, dolayısıyla çocuklarının sokaklarda yürümesine asla izin vermezdi. Babam memleketi olan bu şehirle ilgili o kadar az şey biliyordu ki romanlarından herhangi birinde Moskova’yla ilgili tek bir betimleme bile yoktur.
