Nüfusun dörtte birine yakını bir kadının seksi ya da açık saçık giyindiyse uğrayacağı tecavüzden bütünüyle ya da kısmen sorumlu olduğunu düşünürken, kapalı kadınlar da tacize uğruyorken, giysi “seçimlerimiz” göründükleri kadar özgür olmayabilirler.
Shakespeare’in Romeo and Juliet’i kaleme almasından dört yüz yıl sonra, insanların gerçek trajedisi hala birbirlerini istedikleri gibi sevmekte özgür olmamaları.
Cinsellikten ve seksilikten ne anladığımız, binlerce yıldır heteroseksüel erkeklerin gözlerinden tanımlanır. Cinsel çifte standart altında erkeklerin engellenemez cinsel ihtiyaçları olduğu varsayılır, kadınlar ise kendilerini cinsel özneler değil, nesneler olarak görmeyi öğrenirler.
Kadınlar kazanamaz çünkü kadın bedeninin kendisi ikinci sınıftır.
Bedenlerimiz birer savaş alanıysa, mücadele zamanıdır.
Kadın istihdamı oranları, çocuk sahibi olunduğunda düşerken erkekler söz konusu olduğunda bunun tam aksi gerçekleşir.
Gerçek şu ki , kadınların içki içmesi bir tecavüz nedeni değildir. Ne giydikleri de öyle. Tecavüzün nedeni, tecavüzcüdür. Suçu kadınlara yıkmak yerine neden erkekleri -genç yaşlarından başlayarak- tecavüz ve cinsel şiddetin mutlak olarak yanlış olduğu yolunda eğitmiyoruz ki?
Kadınların emeği, sırf kadınların emeği olduğu için aşağı görülür.
Birçok ülkede annelik ya da babalık izni politikaları, ebeveynlere çocuğun bakımını paylaşma seçeneğini sunmak yerine annenin çocuğa baktığı varsayımı üzerine kurulur.
Cinsel taciz örneğinde olduğu gibi, yasaklayıcı politikalar ve yasalar cinsel tacizi durdurmaz, kadınların taciz şikayetinde bulunmaları durumunda başlarına gelebilecek şeyleri engellemez.
Çalışan kadınlar, kâr edinme amacına bağlı olarak düşük ücret aldıkları piyasada sömürülmekle kalmıyor, aynı zamanda evdeki kadınlar da eşleri tarafından emekçiler gibi sömürülüyorlardı.
Tarihsel olarak, iki yüzyılı aşkın süre boyunca, feminenlik ücretli işle değil, annelik ve eşlikle ilişkilendirildi.
Ekonomik olarak korunmasız olmaları, kadınları, ev içi şiddete açık kıldı; zira bağımsız finansal kaynakları olmadan kendilerine kötü davranan tacizci eşlerini terk etmek zordu.
“Kadınlar okuldan alınırken, eğitimi sonlandırma bir süreç içinde gerçekleşiyor. Kızlar bir gün okula gelmeyi bırakıyorlar, okullar da bunun nedenini araştırmıyor. Eğitim sisteminden silinip giden kadınlar var; bunlar daha sonra sistemden bütünüyle yok oluyorlar. Yurt dışına mı götürüldüler, öldürüldüler mi, ne oldular, hiçbir fikrimiz olmuyor. “
Feministler erken evliliklerle de ilgileniyorlar çünkü genel olarak konuşmak gerekirse, genç yaştaki kadınlar haklarını kullanmakta ve ihtiyaçlarını karşılamakta daha fazla güçlük yaşıyorlar (özellikle de kocaları kendilerinden belirgin bir biçimde yaşlıysa).
Ev içi şiddet uygulayanların kendi eylemlerini erkeklerin sahiplik konumunu temellendiren patriarkal anlayışa dayandırmaları gibi, namus cinayetlerini işleyenler de bu cinayetleri namus kavramıyla açıklarlar.
Refah toplumlarında, yükseköğretim kurumlarına devam eden kız çocuklarının sayısı erkek çocuklarına göre çok daha fazla.
