Günün yirmi dört saati bilge olunmaz.
"Ah,evet. İnsanın pek çok farklı sorunu vardır ama biri var ki benim çok ilgimi çekiyor:insan kendini ölçmeyi bilmiyor. Bir terzi seni dışarıdan ölçer ve hiçbir sorun yaşamaz ama insan kendini içeriden ölçerken şeyleri birbirine karıştırır. Bize kendimizi içeriden ölçecek bir terzi lazım."
Bir kütüphane aynı zamanda bir ruhhânedir.
Ona karşı çıkmaya kalkmadım. O anda bir savaş alanına gitse bile onu takip ederdim,elimde bir sapandan başka silahım olmasa bile.
Önemliymiş havası takınan insanlar özel değildir, kendini beğenmiştir. Dâhiler ise basittir, dâhi olduklarını düşünmezler.
Normalde iyi olan bir şey, bir sınırı olmazsa, zaafa dönüşür.
İnsan kendini ölçmeyi bilmiyor. (...)
Bize kendimizi içeriden ölçecek bir terzi lazım.
Önemli olan her şeyi kafanın içinde tutmak değil, onları nerede bulacağını bilmektir. Bir ukalayla bir bilge arasındaki fark budur; ukala bildiği şeye değer biçer, bilge hala bilmediği şeyleri arar.
Bir kütüphane aynı zamanda bir ruh hanedir.
Bu hikâye bir sır olarak kalırsa beni esir alacak. Şu anda yazmaya başlayınca bile hafif bir rahatlama hissettim. Geçmişin "elleri" hâlâ üzerimde,ama bir "parmağı" şimdiden çözüldü bile;hikâyeyi bitirdiğimde özgür kalacağımı vaat edercesine.
Her kitabın bir ruhu olduğunu öğrendim. Bu ruh kendi okurunu arar. Kendi sevdiği, ideal, mutlak okurunu.
Bir güce sahip olmanın en zor yanı onu kullanmamayı öğrenmek yani başka bir deyişle onu yalnızca gerekli olduğu zaman kullanmaktır
