Bizler, gündelik yaşamın gerçek ve iyi yönlerine dahil olmaya davetliyiz, ancak bunu yok etmeden yapmalıyız.
Ham ve işlenmemiş olan şeylerin kendine özgü bir canlılığı vardır. Cilasız binalar kaba olabilirler, ancak onlar " kaba ve hazır"dırlar.
Mimarlık hiçbir zaman sadece inşa etme problemi olmadı.
Mimarlar ne yapmalı? Bu soruya basit ve dolaysız bir yanıt: azın ihtiyaçları yerine çoğunluğunkini ortaya koymalı; sınıf, ırk, kültür ve toplumsal cinsiyet farklılıklarını kabul etmeli; a priori mimari stillere veya formüllere bağlı kalmadan, programı ve inşasını gözeterek tasarım yapmalılar.
Kamusal yapılar ve toplumsal buluşma mekanları söz konusu toplumun kimliğini ve demokrasi kültürünü güçlendirmek üzere etkili yerlere ihtiyaç duyar. Bu yapılar ayrıcalıklı biçimler hak ederler, çünkü sahip oldukları işlevler kentin genel dokusunu oluşturan diğer yapı ve yerlerden farklıdır.
Mimarlık pratiği yalnızca bu mesleğe dahil olmayı değil, aynı zamanda kamusal bir sorumluluk duymayı da gerektirir. Toplumsal bir sanat olarak, mimarlık olduğu yerde ve orada var olan şeylerle yapılmalıdır.
"Düzgün işleyen bir vicdan" çağrısının üstüne ve ötesine gidin; karşılığında size yardım edemeyecek olanlara yardım edin ve bunu kimse izlemese bile yapın!
Tasarim biz haline geldi ve ne yazık ki biz artık oyuz ve (en azından şimdilik) kendimizi ondan ayırmanın bir yolu da yok.
Her mimarın ilham perisiyle bağlantı kurup Kaos'tan düzen inşa eden bir eskiz yaptığı yaratıcı bir an vardır.
Michel Foucault'nun işaret ettiği gibi, sınırlayıcı mimarlıklar vardır, ancak özel olarak özgürleştirici mimarlıklar yoktur. Özgürlük Foucault'a göre bir pratiktir.
A(r)tık mekan bizim mezarımız olacak. İnsanlığın yarısı üretmek için kirletiyor, diğer yarısı da tüketmek için kirletiyor.
Ekonomik krizlerin bir de iyi yönü var. İnsanlara patlayan bir ekonominin çılgın temposundan geri adım atmak ve gerçekten ne yapmak istediklerine kafa yormak için zaman tanıyorlar.
Foucault arşivin "neye benzeyeceğimizi önceden belirlemekle" değil, aksine bu tür süreklilikleri bozarak, bizleri -ne olduğunu henüz bilmediğimiz- başka bir şey olma sürecinde olduğumuz gerçeğiyle yüzleştirmekle ilgilendiğini söylüyor.
Bir yapı ne zaman birilerinin hatırlaması gereken bir şeyleri korur ve kamusallaştırırsa, bir diyagram öngörülemeyen bağlantıları ve onların açığa çıkardığı ya da sunduğu yeni imkanları harekete geçirir.
Alberti'nin "Güzellik parçaların öyle bir uyumudur ki, hiçbir şey eklenemez ya da çıkarılamaz" şeklindeki ünlü aksiyomu organik bir geometrik bütünlük idealini ifade eder.
Demokrasi, iddia edildiği gibi, bir şeyler yapma gücünden çok, bir şeyleri yapmama gücüyle ilgilidir.
