“ Niçin yazılarındaki bütün insanların benzi soluk, yüreği kederli? Bu memlekette yüzü gülen, bahtiyar insan yok mu ? “
Sana ihtiyacım yok ki benim! İnsan yalnız da mutsuz olabilir çünkü.
“Yarabbi... İnsanı bu iç sıkıntısından kurtaracak bir şey yok mu?”
“Yarabbi... insanı bu iç sıkıntısından kurtaran bir şey yok mu?”
Aman Yarabbi, ne kadar yalnızdı...
Acaba onu sahiden hiç düşünen yok muydu?
Bütün çekingenliklerim yok olmuştu. Bu kadının karşısında her şeyimi ortaya dökmek, bütün iyi ve fena, kuvvetli ve zayıf taraflarımla, en küçük bir noktayı bile saklamadan, çırçıplak ruhumu onun önüne sermek için sabırsızlanıyordum.
Halbuki biz beraber yaşamaya başladıktan sonra ne kadar az konuştuk... Birbirimizi söyleyecek bir şeyimiz yok muydu? Neden?
Neden uzun uzun dertleşmedik? Belki o zaman bir çok şeyler başka türlü olurdu...
"Bu memlekette yüzü gülen, bahtiyar insan yok mu?"
"Yarabbi... İnsanı bu iç sıkıntısından kurtaracak bir şey yok mu?"
