Kadın sevebileceği zaman sevmiyor, ancak tatmin edilmeyen arzulara üzülüyor, kırılan benliğini tamir etmek istiyor, kaybedilen fırsatlara yanıyor ve bunlar ona aşk çehresi altında görünüyordu.
-Abdülkadir Geylani Hazretlerine-
Kalplere serptigi kıvılcımlardan
Bir ışık yanıyor ya Abdülkadir
Gönüller zâtını bize aşk sunan
Bir ilah tanıyor ya Abdülkadir..
1926
Yüreğim nasıl yanıyor bilsen...
canım yanıyor tıpkı herkes gibi
cam yananlara ozgu ateşle
özlemin bile buruk halini
tutuyorum gözlerinde
Seni doya doya koklamayı istedim
Neden kalmayı reddedişin bebeğim
Melek kanatlarınla cennete anı gidişin
Alev alev yanıyor içim, kanıyor yüreğim
Yeniden buluşana kadar hoşça kal prensesim...
burası çok karanlık bir dünya çocuğum
yüreğimde işkence yanıyor
düşlerinde ara artık güneşi..
ÖNSÖZ
İçim yanıyor söyleyemesem de çoğu zaman, insanların yüzlerine bakınca okuyabiliyorum gözlerinden acılarını. “Bitecek acılar” desem de, elimde değil ki bitsin. Çekecek dertleri var daha, yazık ve yapacak bir şey de yok, insan çektiği derde aşık...
"Göğsümde yanıyor Kadıköy ve çingene boyu sahil, kendimi anımsamıyorum gümüş klarnet miydim önceden
Son sigarayım şimdi sarhoşumun dudağına...
Geceyi namus gibi yırtan sarhoşun sıcak bağrıyım dilimde yangını körüklerim niye susuşlar...
Kadıköy, ü özliyerek gitmişim birinde,
"Eğer ben yanıyor olsaydım,
su getirmesi için,
kime güvenebilirdim?
Eğer ben bir kül yığını olsaydım,
beni güzel bir vazoya doldurması için
kime güvenebilirdim?
Eğer ben tozdan başka bir şey olmasaydım,
birileri parçalarımı toplamak için,
rüzgarın peşinde koşar mıydı?"
