Aile olmanın bilincini kaybetmiş bireyler, ulu bir çınarın en tepesinde bir yaprak gibidir. Ne kadar tepede olurlarsa olsunlar ve ne kadar yeşil, köküne ve dallarına tepeden, en yüksekte olmanın şeytani gururuyla bakmanın cezasını, yağmurda ilk ıslanan ve sonbaharda ilk kuruyan yaprak olup düştükleri zaman çekerler.
“Özlemek nedir?” diye soracak olurlarsa eğer sana;
“Hasretin buram buram kokarken sokağımda, sana bir
adım atamamak,” dersin.
Neden çocuklar ne kadar yorgun olurlarsa olsunlar yine de yatmak istemezler?
Doğanın dengesi zaten bozulmuştu, belki de geri döndürülemez şekilde. Vespler yok olurlarsa da, geriye bıraktıkları kalıntılardan bambaşka bir dünya ortaya çıkardı.
- " (…) Hayatımız bize ne kadar iyi görünürse görünsün, kırık kalpli insanların dünyasında yaşıyoruz!
Annelerimiz ve babalarımız ne denli iyi olurlarsa olsunlar, kusursuz olamazlar.
Onlar Havva ile Adem'in çocuklarıdır.
Bu yoldan yaralanmadan geçme şansımız yoktur..."
Zaten bu dünya içerisinde ne kadar güçlü olurlarsa olsunlar, Tanrı’ya söz geçiremezler.
