kitlelerine ile ilgili sözler

İtilaf Devletleri açısından, Hüseyin'in diğerlerinin sahip olmadığı iki olağanüstü gücü vardı. Biri, Yarımada'daki Türk gücünün merkezindeki konumunun stratejik avantajıydı. Asîr'deki İdrisî'nin ve Yemen'deki İmam Yahya'nın yapabileceği azami şey, yerel garnizonları işlevsiz bırakmaktı. İbn Suud'a gelince, Türk kuvvetleriyle bir teması yoktu. Oysa Hüseyin,

Hicaz'da toplayabileceği aşiret birlikleriyle, Arabistan'daki Osmanlı gücünün kalbine saldırabilir ve Kuzey ile iletişimlerini keserek Asîr ve Yemen'deki garnizonları izole edebilirdi.


Diğeriyse, gücünü hem nesebinden hem de makamından alan, Müslüman dünyasındaki eşsiz prestijiydi. Komşularının gücü bir şekilde kendi egemenlikleriyle sınırlı iken, o

sınırların ötesine, İslam dünyasının muazzam kitlelerine hitap edebilirdi. Peygamber'in soyundan geliyordu ve Kutsal Mekânların koruyucusuydu. Ve bu çifte itibar, onu rakibi olmayan kendi hususi kategorisine ve kutsal şehirlerin güvenliği ile ilgili bir konuda Halife'nin otoritesine meydan okuyabileceği bir konuma yerleştirmekteydi. İslam'ın merkezi ve odak noktası Mekke'nin

efendisi konumundaki dindar bir Arap Müslümanın çağrısı etkisiz kalamazdı. Yalnızca Sultan yaygara kopardı diye Mekke ve Medine'nin Kutsal Mekanlarının tehlikede olduğu söylenebilir miydi? Bu nedenle, cihad çağrısı gibi bir konuda, onun rızası belirleyici olmasa da önemli bir faktördü.

Vaktiyle bütün Türkmen oymaklarının kızıl börk(başlık) giydiğini yaygın İslami anlayışa mensup kesimlerin( Sünnilerin) zamanla bu giysi terk etmesi üzerine bilahare “Alevi” adıyla alınacak zümrelere “kızılbaş” denilmeye başlanmıştır.

Alevi ve Bektaşiler Temelde aynı yapıya mensubiyet söz konusu olsa da Kızılbaşların (Alevilerin) bu yapının

tabanına yani geniş halk kitlelerine , Bektaşiliğin ise bu yapını tavanını yani bu yapıya yön veren baba ve dedelerinin simgelediği gruptur.

Türkmen gruplardan yerleşik hayata geçenler Bektaşiliği, göçebe hayatı yaşayanlar ve kırsal bölgelerde kalanlar ise kızılbaşlığı (Aleviliği) teşkil etmiştir.

Nietzsche "kültür" terimini, geniş halk kitlelerine pek cazip gelen "uyuşturuculara" işaret etmek için de kullanır. Onun istihzayla "narcotica" dediği, avamin eğlencesini teşkil eden çeşitli tiyatro, sanat, müzik şekilleri bu
gruba girer. Bu tip eğlenceler, "gündelik ruhlar, hayatın çok sopa attığı yorgun katırlar" dediği avamın zevkine göredir. Avamın "yüksek

kültür" sandığı bu sanat formalarını Nietzsche "esrar içme"ye benzetir. Onun özlemini çektiği "bir kültürün adamı" değil, “kültürlü adam"dır. "Kültürlü adam"la, organizmasındaki hayat gücünü saklayıp, daha sağlıklı değerler yaratmada, “tek hedefe ulaşmada," kullanabilen yüksek insan tipini kastediyor. "Kültürün adamı" ile kastettiği ise belli bir toplumun

ya da çevrenin ahlâkî, entellektüel normları ile şartlanmış insandır.

İslam alemine gelince, İslamiyet ortaya çıktığı zaman, yedi katlı gökyüzü modeli, yaklaşık bin yıldan beri var olan ve geniş halk kitlelerine kadar ulaşabilmiş bir inançtı.

Doğal olarak, İslamiyet bunu benimsedi, hatta o kadar çek benimsedi ki, Tanrı’ya yedi kat gökle ilgili birçok ayet indirtti. Sözü edilen Ayetler: (Bakara (29), İsra (44), Müminun (86),

Fussilet (12), Talak (12), Mülk (3), Nuh (15), Nebe (12). Bu durumda, Kopernik devrimi sonucunda yedi katlı göğün tuzla buz oluşunun, İslam aleminde, Hristiyan aleminden çok daha fazla tepki uyandırması gerekirken hiç yankı uyandırmadı.

NOT: Yaptığım bu paylaşımın bir tartışmayı başlatma amacı ile değil, bir çeşit alıntı günlüğü amacıyla

paylaşıldığını saygı ile belirtmek isterim!