edebilirim ile ilgili sözler

Bak işte yalnız kaldın
Artık tamamen yalnızsın
Hatta, ben bile kalmamışım
Sonsuzlukla baş başasın

Oysa seni korumak için saklamıştım
Dedim, belki yara almazsın
Tüm çocuksu hallerim
Ve aşağılayıcı metinlerim
Dedim, belki görmelerini engellerim

Zaten ne kadar anlayabilirlerdi ki

Zaten ne kadar dokunabilirlerdi ki
İncitmeden seni

Bilirsin işte
Misafirler eğlenmek ister nihayetinde
Ve bir de
O güç yoktu içimde
Anlatacak, her şeyi herkese
Ne fark eder ki işte, deyişlerimle

Zaten ne kadar anlayabilirlerdi ki
Zaten ben bile anlayamamışım ki

Belki şimdi salsam seni…
Ne fayda
Korkaklığım sinmiş içine
Ürkek ürkek yürürken yolda
Kim sahip çıkar ki sana

Boş ver, boş ver, diyemiyorum
Boş ver, asla!
Belki de sevemeyişimizde suç bizde
Belki de, sadece

bazı zamanlarda

Şimdi kim sahip çıkacak bana
Sana bile sahip çıkamamışken daha
Senden gittiğimi bile fark etmemişim
Yalnız başıma yürümüşüm bu çamurlu yollarda

Hadi gönlüm
Kimimiz var ki daha
Senin benden
Benim senden başka

Beni affetmelisin
Nasıl tahammül edebilirim yoksa
Bu iki yitik varlığımla

17/01/2009

Şerefini kirletmek. Bu deyim onu çok etkilemişti. Gerçekten de bunu yapabilir miydi? O anda nefsi tekrar devreye girdi. "tabii ki yapabilirsinsen insansın buna ne kadar dayanabilirsin ki ? Allah tarafından kalbi yıkanan bir peygamber olmadığına göre beni ne kadar dindirelirsin ki? Aç bir aslan gibiyim ben. Beni her zaman doyurman gerek ve ben hiç doymam bunu biliyorsun. Gerçekten de

ne kadar dayanabilirim ki ? İçimde her zaman doyurmam gereken bu şeyi nasıl tatmin edebilirim ki?" Bunları düşünürken sağ tarafından gelen ses her şeyi değiştirdi. "Unutma aslanlar terbiye edilebilir. Sen de nefsini terbiye edebilirsin."

(Sayfa 238-239)
(...)
Bu münasebetle bir Alman kuruluşunun komutanına şu soruyu sormuştum: “Yüzbaşım niçin sizden diğer Alman birliklerinde olduğu gibi, müttefikimiz hakkında hemen her gün yapılan şikâyetlerden hiçbirisini duymuyorum?” O da bana gülerek şu cevabı vermişti: “Buraya geldiğim gün, buranın ambar memurunu ziyaret ettim ve onunla kahve ve

sigara içtik ve kendisine memleketi hakkında sevgimizi gösteren birkaç söz söyledim ve veda ederken de ihtiyacı olduğu zaman otomobilimden istifade edebileceğini bildirdim. O bu teklifimden şimdiye kadar hiç faydalanmadı. Fakat o benim dostumdur ve neye ihtiyacım olursa ondan tedarik edebilirim ve bir zorluk olduğu vakit bizzat Türk dostuma gider ve bu şekilde daima istediğimi

elde ederim”. Bunun üzerine yüzbaşıya: “Çok rica ederim bunu diğer arkadaşlarınıza anlatınız ve onlara da bu usulü tavsiye ediniz” dedim. Cevaben Yüzbaşı: “Bunu zaten yaptım, fakat her defasında bunu anlayacak kimseler bulamadım. Hatta birçokları bu usullerle iş görmek bir Prusyalı subayın şerefiyle uyumlu değildir. Türkler sözleşme gereği erzak ve yemek

vermek mecburiyetindedirler, bunun için bu işe memur astsubayı nizamî olan makbuzuyla ambara göndermek yeter cevabını verdiler” dedi.
Teorik olarak itiraz edilemez fakat psikoloji bakımından yanlış bir fikirde olan ve doğudaki bir cephenin özel hal ve şartlarına gayet az alışabilen bu arkadaşların memnuniyetsiz ve bedbaht olduklarını anlıyorum. Fakat kendileri

doğudaki görevlerinde bu usulü takip etmeselerdi daha iyi yapmış olurlardı.
Türkler tarafındaki hoşnutsuzluk da, yabancı birliklerin çok fazla isteklerde bulunmalarından, bunların kendilerinden çok daha iyi ve bol miktarda iaşe edilmelerinden kaynaklanmaktaydı.
En ilkel şartlar içinde en asgarî bir hayat yaşayan Türk subay ve erlerinin kendilerine oranla Alman,

Avusturyalı ve Macar arkadaşlarının çok mükemmel iaşe edildiğini ve çok iyi bakıldığını görünce; haset duymalarını gayet insani ve tabii bulmak gerekir. Kuzey ikliminde büyümüş bir Avrupalının vücudunun alışmış olduğu gıdanın kendikilerinden bambaşka olduğuna akıllarının ermemesi anlaşılmaz bir durum değildir.