“Akşamdan akşama iki kadehin zararı yoktur. İnsana dünyayı unutturur. Eh, bu dünya da unutulacak dünya zaten...”
Şu dünya oturup da yüzüne bakılacak şey değil vallahi.
"Bu dünya menfaat dünyası. Menfaatini düşünmeyen insan olur mu? Eline fırsat geçirip de çalmayan bir kişi göstersene bana!.."
Küçük bir yaprağın arkasında bir dünya gördüğünü zanneder de koca dünyayı görmeden yaşar.
"İsteklerime varabilmek için dış dünya ile bağlarımı azaltmak lazım geldiğini seziyordum.Vücudumdaki her yıkılış, kafamda yeni bir parlaklığa yol açıyor.Ellerimin titremesi arttı, fakat ben baktığım şeyleri daha sebatlı ve ihtizamlı görmeye başladım.Ah, ey peşinde koştuğum hakikat, nihayet seni yakalayacağım."
"Fakat dünya insan olmayan insanlarla doludur."
Birdenbire dünya ile alakam kesiliveriyor
ve ben boşluklarda uçmaya başlıyorum.
Dünyaya hükmetmeye hazırlanıyormuş! Dünya kim?.. Benden başka dünya var mı? Herkesin bir tek dünyası vardır, o da kendisi...
“Kaybedilen en kıymetli eşyanın, servetin, her türlü dünya saadetinin acısı zamanla unutuluyor. Yalnız kaçırılan fırsatlar asla akıldan çıkmıyor ve her hatırlayışta insanın içini sızlatıyor. Bunun sebebi herhalde, 'Bu öyle olmayabilirdi!' düşüncesi."
