Sanatın sadece seyircisi olmayı kabullenmek büyük bir erdemdi gözümde.
“Yenilgisini kabullenmek yerine sahiplenebilir. Bunu yapabilirim, diye aklından geçirdi. Ve belki, başından beri tek yapmam gereken.”
Başımı, minicik beyaz toplu iğnelerle delinmiş gökyüzüne kaldırdım. Bir umut ışığı yoktu. Ertesi sabah göğsümde yine bu acıyla ve belki de bir daha asla saf mutluluğu yaşayamayacağım hissiyle uyanacağımı biliyordum. Yarım bir hayatı kabullenmek mümkün müdür?
Sevmek, sevdiğinin her şeyini kabullenmek miydi?
Aşk, saygısızlığı kabullenmek için bir neden değildir.
"Ölüm hayatın bir parçasıydı, zor olsa da kabullenmek gerekiyordu."
Haklıydı belki ama alışmak kabullenmek demekti, alışmak boş vermek demekti, alışmak orada edindiğim tecrübeleri ve hatta dışarıyı unutmak demekti ve ben asla alışmayacağım.
İki yolu var acı çekmemenin; birincisi pek çok kişiye kolay gelir, cehennemi kabullenmek ve onu göremeyecek kadar onunla bütünleşmek. İkinci yol risklidir, cehennemin ortasında cehennem olmayan kim ve ne var, onu aramak ve bulduğunda tanımayı bilmek, onu yaşatmak, ona fırsat vermek.
