Benjamin ile ilgili sözler

Her kime sorarsam hali, hatırı,
Sohbeti futboldan açıp gidiyor.
Konuşmuyom diye toptan ötürü,
Usulca yanımda kaçıp gidiyor.

Dedem de kapıldı topun şerrine,
Bizim kaptan diyor, hafız birine,
Giydi kramponu mesin yerine,
Namazda secdeye uçup gidiyor.

Fenerli çıkınca dünürcü başı,
Suya düştü bizim dünürlük işi,

Tutuyormuş meğer kız Beşiktaş'ı,
Kocayı kulüpten seçip gidiyor.

Günlerce önceden alındı bilet,
Deplasman maçına gidecek velet,
Karneyi sorarsan tam bir rezalet,
Sınıfını zar zor geçip gidiyor.

Cimbomlu bant takıp beyaz saçına,
Götürdük ninemi kupa maçına,
Futbolun sevdası düştü içine,
Her hafta stada

kaçıp gidiyor.

Gel de, serserinin kızma haline,
Bilemiş satırı sokmuş beline,
Su dökemez değme kasap eline,
Irakip takımı biçip gidiyor.

Doğunca nur topu gibi bir uşak,
Koydular adını Benjamin Toşak,
Futbolcu vesselam şu bizim kuşak,
Şampiyonluk andı içip gidiyor.

Maçtan sonra çıkmam, ben, balkonuma,

Kaçırdım korkudan geçen donuma,
Kastı var galiba tatlı canıma,
Etrafa kurşunu saçıp gidiyor.

Hele bakın dostlar şunun tipine,
Göbek dönmüş, büyük aygaz tüpüne,
Değmeden ayağı futbol topuna,
Rasim, bu dünyadan göçüp gidiyor.

The Social Research Institute, founded at the University of Frankfurt in 1923, is known as the Frankfurt School, in short, in the social science literature. The Frankfurt School is also commonly referred to as Critical Theory. Especially, the analyses of Theodor W. Adorno (1903-1969), Max Horkheimer (1895-1973), Walter Benjamin (1892-1940), Leo Lowenthal (1900-1993) and Herbert Marcuse (1898-1979)

on culture, ideology and the media are very important. Representatives of this school conducted important studies in the period after World War II, mostly on fascism, authority, bureaucracy, technology, mass communication, culture industry, and art.

Adorno and Horkheimer analyze the place of post-industrial modernization in the 20th century, and the cultural transformation they

witnessed as a result of cultural industries. According to the theorists, culture produced by cultural industries does not develop spontaneously, and it is a standardized and commodified culture aiming at reaching the widest masses. The consumers of this culture, which is far from being natural, and is quite artificial, are modern individuals who are the most loyal consumers of cultural

industries. This situation, which can be defined as the simplification of the culture, is also called mass culture. Mass culture is a culture that belongs mainly to industrial capitalism, and is largely produced by mass media. It targets both more consumption and profit, as well as reproduction of capitalist values. According to the theorists, cultural products reduced to mass culture through the

culture industry are standardized and distributed with rational techniques, and the buying motivation of the individuals is triggered through advertisement industry and they are constantly directed towards consumption. In short, the concept of “culture industry” refers to rationally organized-bureaucratic structures that considerably control and supervise modern culture, such as television

networks. The structuring of cultural production in advanced capitalism has created a problem of uniformity that strikes everything (Adorno ve Horkheimer,1944: Ritzer, 1996; Mutman, 1995).

Dinin -özelde de İslâm dininin- sağladığı ortak paydalardan oluşan sosyal destek, aynı zamanda mutlu ve huzurlu bir hayatın da kaynağı olmaktadır. Son zamanlarda yapılan topluma yönelik araştırmalarda da, dinin önemi bir kez daha gözler önüne serilmektedir. Sağladığı sosyal destek yanında dine inanmanın bizatihi kendisi, insan için mutluluğun kaynağı olarak

görülmektedir.

Yapılan araştırmalarda, Allah’a yakın olmayı hissetmenin insanın mutluluk ve memnuniyetiyle birebir bağlantılı olduğu ortaya çıkmaktadır.42 Sosyologlar da ibadetleri, dinî tecrübe ve diğer dinî davranış biçimlerini insana maddî/manevî destek sağlayan bir tür sosyal ilişkiler kümesi olarak ifade etmektedir.” Dinî inançlar ve ibadetler

ayrıca insanı mutlu edecek olan kontrol hissini ve iyimserliğini de arttırmaktadır.
--------

41 Islâm inancı üzerine yapılan araştırmada Durkheim'ın, sosyal bütünleşmeyi daha yüksek oranda sağlayan dinlerin intiharı azaltması gerektiğine dair düşüncesi doğrulanmıştır. İslâm'da ritüellerin bol olduğu ve bireyin grup kabullerini önemsediği yapı

olarak değerlendiren Simpson ve Conklin'in (1989) 71 ülkeye ait verileri inceledikleri çalışmalarında, uluslarda Müslüman nüfusun ağırlığı arttıkça intiharların azaldığı görülmüştür. Kemal Sayar, Ruhun Labirentleri, s. 125.

42 ABD'de Müslüman-farklı dinlerden olanlar arasında ramazanda bir gün oruç tutma seansları yapılıyor. Ve oruç tutanlar bireysel

tecrübelerini gün sonunda yapılan toplantıda açıklıyorlar. Daha çok fakirleri anlamak üzere kurgulanan konuşmalar dikkati çekiyor. Yalnız daha iki gün önce Müslüman olan bir genç kızın açıklamaları dinleyenleri kendine getiriyor: “Ben,” diye söze başlıyor genç kız. “fakirleri filân hiç düşünmedim. Fakirler aklıma gelmedi. Sadece Allah'a yaklaştığımı

hissettim. Hayatımda ılk defa Allah'a bu kadar yakındım. Dünyada hiç fakir kalmasa oruç tutmayacak mıyız?" Fatma K. Barbaros, “Bayram Ederler Yar He...", Yen! Şafak, 21 Ocak 2005.

43 Bu sonuca, dinin farklı yönlerinin ayrı ayrı etkilerini ortaya çıkarmak için uygulanan çoklu regresyon analizleriyle ulaşılmıştır. Kirkpatrick, 1992; Dull and Skokon; Benjamin B.

Hallahml, M. Argyle, a.g.m., 1995, s. 456.