Hər şeyi gözəl yaratmış Allah, faciələr törətmir və bütün fəlakətlər bəşəriyyətin azğınlığından doğur.
O, müharibəni qəhrəmancasına müdafiədə və hərbi vuruşmalarda deyil, döyüşlərin sıradan çıxardığı, şikəst etdiyi qurbanlar arasında müşahidə edirdi.
Müharibə qurtaranda onun cəmi otuz yaşı var idi. Lakin o, fərəh və şadlığını həmişəlik olaraq itirmişdi, heç vaxt üzü gülmürdü.
Dostoyevski otuz il keçəndən sonra, görünür, həyatında baş vermiş bu faciəli anları xatırlayaraq öz qaralama dəftərlərində yazmışdı: "Bu həbsxanaya hələ heç bir vaxt bundan daha dolğun ümidlə, həyat eşqi və inamla yaşayan bir insan ayaq basmamışdı."
1506-cı ildə Pina və Yatsolda çayları arasındakı Pinsk əyalətində olan Dostoyevo kəndi fərmanla onlara bəxş edilmişdi; bundan sonra həmin adamlar öz torpaq malikanələrinin adı ilə Dostoyevskilər adlanmağa başladılar.
Ədib 1849-cu il dekabrın 22-də edam kürsüsündən qayıdandan sonra qardaşına yazmışdı: "Bəlkə, bir zaman... biz öz gəncliyimizi və ümidlərimizi xatırlayacağıq; mən bu an o ümidləri ürəyimdən qan axıda-axıda çıxarıb atır, onları dəfn edirəm."
Yazıçı bu əqidədə idi ki, bəşər tarixində Rusiyanın öz missiyası var və o, gələcəkdə bir çox xalqların taleyini həll etmək hüququna malikdir.
