İnsanı ayakta tutabilecek olan, sadece anne babanın verdiği ilgi ve değerdir demek ne kadar garip bir yorumdu. İnsanı ne kadar küçük düşürüyordu. Değersizleştiriyordu. Acı yaşayan herkesi, o acılara boğulmaya mahkûm görüyordu.
Artık insanların da annelerin de yükü bedensel değildi. Tarlada çalışmıyor,dereden su taşımıyor, ateş yakmak için odun toplamıyorduk. Ama kesinlikle bunları yapan insanlardan çok daha yorgun ve mutsuzduk.
Yaşamın, sinir bozucu anlarıyla bile çok muhteşem bir amaca hizmet ettigini bilmek mutluluğun başladığı yerdi.
Evlerimizin içinde savaşıyorduk biz anneler. Bakmayın öyle dışarıdan annelik gibi göründüğüne. Her gün başka bir konuda savaş veriyorduk biz. Tüm gücümüzle.
Olumsuz sandığımız tüm duygular aslında dostumuzdur. Bizi güzel ama gerçek olmayan bir rüyadan uyandırırlar. Hayatın en gerçek yüzündeki güzellik arayışımızı başlatırlar. Her baktıgı yerde bir anlam arayan kalbimizin dürüst ve onurlu sesidir onlar. Arayışlarımız da buluşlarımız da hiç bitmesin.
Herkesin basiti ve zoru farklıydı... Kimisinin basiti ötekinin en zoruydu.
Bu belki de hayatın en büyük gizemlerinden biriydi.
Acizlik “senin yaptığın herşey bir yere kadar” demekti. Çok az bir yere kadar. Onun da işe yarayacagı kesin değil. Bilemezsin demekti. Bunu kabul etmek insana huzur veriyordu.
annelik, insana acizliğini en şeffaf şekilde gösteren bir kimlikti. İnsan anne olmadan önce pek çok şeyi halledebilecek biri olduğunu düşünüyordu.
Fakat annelik insana kendisi hakkında yalan söylemeyen bir ayna oluyordu.
İnsanın en güzel yaptığı şey istemekti. Sanki istemek için yaratılmıştı. Sorun, sonuçları kendi yaptımlarından beklemesiydi. hep eli tutulmaya muhtaç biri oldugu halde, istediklerini kendi elleriyle tutup yakalayacağını zannetmesiydi.
Dostluk. İki kişi olmak. Birliktelik. Bağ. Sevgi. Merhamet. Varlık. İşte insanı zalim olmaktan kurtarıp ayakta tutacak duygular bunlardı. Öfkeye kapılıp gitmesine engel olacak hisler bunları.
İnsan acizliğini ve zayıflığını ne kadar çok hissederse, kullukta o kadar derinleşme istidadı var demektir aslında.
Biliyordum, çökmeye değil, başka bir şeye sebep olsun diyeydi halbuki acizlik. Aciz olmayanı aramak içindi.. "
İnsanoğlu kar taneleri kadar dingin, onlar gibi hafif olabilir miydi acaba?
Birşeylerin var olması ne kadar çok şarta şurta bakıyordu. Zordu. Mahvetmek ise tek bir şeyi yanlış yapmak ile mümkündü. Ne kolaydı.
Hayat, sonrası olan birseydi. Bir sonranın öncesiydi. Bir sonsuzlugun başlangıcıydı. Gitmeden önceki andı. Gidecegini bilmekti. Gidecegini hic aklından çıkarmadan yaşamaktı. Kendini kalıcı görmemekti. Gitme psikolojisiyle mutlu olunacak bir yerdi, kalma psikolojisiyle degil. Buraya aitmiş gibi yaşarsan mesut olamadığın bir yerdi burası.
Olumsuz sandığımız tüm duygular aslında dostumuzdur. Bizi güzel ama gerçek olmayan bir rüyadan uyandırırlar. Hayatın en gerçek yüzündeki güzellik arayışımızı başlatırlar. Her baktığı yerde bir anlam arayan kalbimizin dürüst ve onurlu sesidir onlar.
