''Nietzsche'nin gözünde insan, anlam arayan yegâne varlık olarak niçin yaşadığını, hangi amaçla var olduğunu ve bu dünyada ne yapması gerektiğini bilmek ister.''
"İşte orada duruyorlar." dedi kendi kalbine, gülüyorlar işte, beni anlamıyorlar!
Bu kulakların dinleyeceği bir ağız değilim ben.
''Ona göre Sokrates’ten beri Batı metafiziği yaşamın
değeri söz konusu olduğunda gizli ve örtük bir yaşam-karşıtlığı barındırmıştır.''
''1872’de yayımlanan ilk eseri Tragedyanın Doğuşu’ndan başlayarak, 1889’da yayımlanan Putların Alacakaranlığı’na kadar Nietzsche, Sokrates’i temel bir felsefi problem olarak ileri sürmeye devam etmiştir.''
Ölüm müydü, ya da zehir miydi, ya da inanç mıydı, ya da kötülük müydü?
Bir şey, o anda onun dilinin bağını çözdü ve o şöyle söyledi: ‘Ah Kriton ben Asklepios’a bir horoz borçluyum’. Bu gülünç ve korkunç ‘son söz’, duymasını bilen kulaklar için şu anlama gelir: ‘Ah Kriton, yaşam bir hastalıktır!’
"insan sadece anladığı şeye aittir.’’
Demek ki felsefe de diğer tüm etkinlikler gibi ancak nesnesine gidilerek tanımlanabilir haldedir.
Varlıktan koparılan insan âdeta yurtsuz kalır.
Gadamerin'de söylediği gibi insan sadece anladığı şeye aittir.
