"...niçin seninle bir pencere kenarında oturup konuşamıyoruz? Niçin rüzgarlı sonbahar akşamlarında, sessizce yan yana yürüyerek ruhlarımızın konuştuğunu dinleyemiyoruz? Niçin yanımda değilsin?"
Raif Efendi’nin ölümü beni o kadar etkilememişti.İçimde onu kaybetmiş gibi değil,asıl şimdi bulmuş gibi bir duygu vardı.
Dün akşam bana,”Seninle şöyle bir oturup konuşamadık!” demişti.Ben artık böyle düşünmüyordum.Dün akşam onunla uzun uzun konuşmuştum.
"...niçin seninle bir pencere kenarında oturup konuşamıyoruz? Niçin rüzgarlı sonbahar akşamlarında,sessizce yan yana yürüyerek ruhlarımızın konuştuğunu dinleyemiyoruz? Niçin yanımda değilsin?
Seninle şöyle bir oturup konuşamadık.
Neden seninle bir pencere kenarında oturup konuşamıyoruz?
"Seninle şöyle bir oturup konuşamadık!"
Şu dünya oturup da yüzüne bakılacak şey değil vallahi.
"Seninle şöyle bir oturup konuşamadık.
Birbirimizi görmeden yaşlanıyoruz, farkında mısın?"
Ah Maria, niçin seninle bir pencere kenarında oturup konuşamıyoruz? Niçin rüzgârlı sonbahar akşamlarında, sessizce yanyana yürüyerek ruhlarımızın konuştuğunu dinleyemiyoruz? Niçin yanımda değilsin?
"Ah oğlum kendine hiç dikkat etmiyor... Çocuk değil ki... Ortada hiçbir şey yokken birden nevri dönüyor... Ne oluyor bilmem... Oturup insanla iki laf etmez ki...Başını alıp gidiyor... Sonra da işte böyle yatağa seriliveriyor... "
