Rumeli ile ilgili sözler

Yemekten sonra köye çıktık. Samsun'un, Mustafa Kemal'in Kurtuluş Savaşı'nı başlatmak üzere çıktığı kentin burnu dibinde, bir acınacaklık yer. Ilk kez, Anadolu gören bir Rumeli çocuğu için, çarpıcı bir görünüm.. Yoksul. kavruk insanlar.. Duvar diplerinden, köşelerden ürkek ürkek boyunlarını uzatan kadınlar, çocuklar.. Önce başlarına dert açacak bir hükümet

adamı sanmış olmalılar ki, nereye sokulacaklarını bilemiyorlardı. Öğretmen olduğumu öğrenince, korkuları geçer gibi oldu. Sokulmağa başladılar. Demek, Çukurbük'e okul açılacaktı ha! Onların çocukları da kasaba Çocukları gibi okuyacaktı. Belki daha yüksek okullara gidenler de çıkardı aralarından...

Durumdan hoşnuttular.

Muhtar Hilmi, okul

olacak yapıyı gösterdi: Sıvasız, penceresiz, tabanı, bölmeleri yeniden elden geçmeyi isteyen dört duvar.. Sıranın, masanın, karatahtanın adı bile duyulmamış.. Dayalı döşeli bir yerle karşılaşacağımı ummuyordum, ama bu kadarını da düşünememiştim.

Düşünüyorum da yeni yeni sokağa, demiryoluna çıkıp oynamağa başladığımız yıllarda Balkan Savaşı... Analarımızı gizli gizli ağlatan o korkunç bozgun... Ardından dört yıl süren Birinci Dünya Savaşı... Rumeli insanının yaşadığı yaman gurbetliğin korkular, acılarla daha da yoğunlaştığı yıllar... Sokaklarda «hürriyet müsavat», «uhuvvet» şarkılarının

söylendiği yılda doğmuştum ama insanlığın dünyayı kana boyadığı birbirlerini kırmağa çalıştığı yıllarda büyümeğe çalışıyordum.

Attached to the same communication is a cable from Van, 30 August(12 September) 1913 declaring that "the Rumeli (Balkan) gendarmes are continually threatening the Armenian population." Around the same time another report from Karakilise in Bayazid sancak in eastern Turkey states that "the local police chief and his cronies from Rumeli are perpetrating sexual crimes against young girls which they

didn't even commit in the ancient regime [of Abdul Hamit]. Under the guise of searching for deserters, pretending to ascertain the sex of children and women every day the honor of Armenian families is violated."[26] As Toynbee summed up the picture, "the arrival of the Rumelian refugees from the end of 1912 onwards produced an unexampled tension of feeling in Anatolia and a desire for revenge."

--
26. FO 195/2450-45/5. 28 August 1913, 45/6 and folio 40.

4 Ekim 1919 tarihinde, Sadrazam Ali Riza Paşa tarafindan Mustafa Kemal'e gönderilen telgrafta, "... Osmanli topraklari ve beldelerinin 30 Ekim 1918 Mondros Ateşkes Antlaşmasi'nin esas aldığı Wilson prensipleri'ne göre, doğrudan doğruya yüce saltanat idaresi altında birakilmasi..... Hükümetimizin vazgeçilmez gayesidir" sözcükleri yer almıştır. Yani Sadrazam Ali Riza Paşa,

Osmanlı'nin ortadan kalkması ile elde bir avuç toprağın kalmasini kabul etmisti. Mustafa Kemal, " Mondros Mutarekesinin ve dayandığı Wilson Prensiplerinin asla kabul edilemeyeceğini İstanbul Hükümetine ' Anadolu ve Rumeli Mudafaa-i Hukuk Cemiyeti Heyet-i Temsiliyesi adina imzalayarak gönderilmiştir.