Boşver şöhret masalını
Utançlarım, sarhoşluğun zevkini yaşatıyor bana.
Bağışlayacaktır beni yaradan
O değil mi deli bir gönül veren şaire
Gel aç kapıyı da kanatlanayım
Şiirin aydınlık göğüne
Neden istemiyorsun bilmem
Hoş kokulu bir çiçek olmamı şiir bahçesinde.
“Yalnızca gülüşümü hatırlayın. Ne bir şeyin karşılığını ödüyor - ne bir şey için kendimi feda ediyor- ne de şöhret istiyorum ve bağışlanacak bir şeyim de yok.
Bu insanlar bu sıcak çorbanın hasretinden, bir hayat arkadaşının sevecenliğinden yoksun, göçüp gidecekler bu dünyadan. Arkalarında ne bir mal, ne de başkasının sırtından kazanılmış şan ve şöhret bırakacaklar. Yalnızca bir şey kalacak geride: onlar insandılar.
Şöhret olmak çok kolay. Hele Türkiye'de. Taksitli satışlardan iki kıyafet, popüler mekanlarda popüler amca veya ablalarla beraber iki hareket, sonunda bol bereket. Peki ama ya sanatçı olarak iz bırakmak? İşte bu çok farklı. Dolayısıyla şöhret olmak ve sanatçı olmak, bu iki tavır birbirinden çok farklı.
Genç odur ki kanının her damlasının şehvet şehvet dediği, kanının her damlasının şöhret şöhret dediği bir zamanda Muhammed'im Muhammed'im (as) desin.
"...Sen makam için, itibar için, şöhret için kendi bireysel tercihlerinden vazgeçiyor musun? Genel müdür olmasaydın yürüyebileceğin sokaklarda artık yuruyemiyor musun? Simit yiyemiyor musun istediğin gibi? En son çıkan lüks otomobilden, telefondan başkası yakışmıyor mu SEN hazretlerine"
Şah Cihan, eşinin naaşını Ravza-i Münevvere'ye ("Aydınla tılmış Mezar") gömülmek üzere 800 kilometre uzaklıktaki Agra'ya gönderdi. Burada gerek eşine beslediği sevginin gerekse imparatorluk gücünün taşa kazınmış hali olan bir anıt mezar yaptırdı. Bu mezar tüm dünyada Tac Mahal ismiyle şöhret bulmuştur.
