Fakat, Allah kahretsin, insan anlatmak istiyor albayım; böyle budalaca bir özleme kapılıyor. Bir yandan da hiç konuşmak istemiyor. Tıpkı oyunlardaki gibi çelişik duyguların altında eziliyor. Fakat benim sevmeğe hakkım yok mu albayım? Yok. Peki albayım. Ben de susarım o zaman.
“Fakat, Allah kahretsin , insan anlatmak istiyor albayım ; böyle budalaca bir özleme kapılıyor. Bir yandan da hiç konuşmak istemiyor. Tıpkı oyunlardaki gibi çelişik duyguların altında eziliyor.”
Yoksa böylesi bir özleme alıştık mı?
Böylesi bir bölünmenin acısını severek mi çekiyoruz.
kişiler kendilerini sosyal ağlardaki dijital kimliklerle, düzenlenebilir profillerle istedikleri gibi yeniden tasarlıyorlar. Dijital kimlikler, kişilerin istedikleri gibi yeniden düzenledikleri akışkan bir yapboza dönüşmüş; dijital benlikler ise ideal arayışında "Tanrım, beni yeni baştan yarat" diyen arabesk özleme sanal bir umut olmuş durumda.
Bir insan ne kadar özlem duyabilir? Bunun bir sınırı var mı? İnsan özleme sınırı aşarsa gerçekten aklını yitirebilir mi? Peki ya, özlem insanı öldürebilir mi? Açlık, susuzluk mu insanı daha çok yorar ; yoksa özlem mi?
Çözüme odaklanmaya giriş yolu “mış gibi yapmak”tır. Bununla çözüm dünyasına götüren kapı açılır. Bir şeye karşı olmadan davranışlarda değişiklikler olur. Bir şeye karşı davranmaktansa doğru olan yapılır ve özleme doğru yönelinir.
Kimi kadındı kimisi erkek. Bazısı zengin, çoğu fakir... Gelip, geçip gittiler hayatın sahnesinden. Toprağa, havaya, suya karışıp gittiler. Acıya, ihanete, özleme bulaşıp gittiler. Terk ettiler, terk edildiler. Hiç gelmeyeceğini bilerek gidenin; pencere önlerinde, kapı arkalarında günlerce, yıllarca beklediler.
