Yürüdüm yüzyıl süren bir kahrın ortasından,
aklımda bekleyen kızıl bir akşamla işte hazırım...
Ben ki ellerimi bıraktığım aklımın defterinde
kalbimi açık unuttum kaç kere...
Bilerek incinmiş bir kelimenin ikinci bahçesi bu, avlusuna kış döktüğüm ömürden bir cümledir...
Gördüm ki bazı harflerin kimsesi yoktur...
Çok oldu, ruhum kambur içim sürgülüdür evvele,
çok oldu, kalp dediğin sol yamaçta eksik bir harftir...
İnsan, başlangıçtan evvel kendine kilitlidir...
Ben ki yetişemedim ay batarken zambakların yasına,
duyamadım bana eğilmiş bir yaprağın fikrini
zamanın gövdesine uzanmış nilüferleri anlayamadım...
Akan bir şeyler vardı solumda usul usul , belki dünyaydı belki değildi...
Sesimi çıkarmadan simsiyah bir vakitte ruhuma bağladığım büyük bir taşla kendimden düşmek istiyorum...
Bana eğil, ölecekmişim gibi değil.
Bana gel, kanatları bilenmiş bir rüzgarla.
Bana sarıl, insanın öyküsüdür bu...
