Binbir türlü yaradan sızan şeye "yaşam" denebilirse, ne beklenebilir ki yaşamdan?
Günün birinde , dalgınlığıma geldi , dönmedim.
Bir insanın bakışlarında bu kadar sevgiye daha önce hiç rastlamamıştım.
Nasıl da güç, nasıl da umutsuzdu her şey.
O zaman onlara direnmek yerine, bıraktım istedikleri gibi gelişsinler, nereye gitmek istiyorlarsa gitsinler, büyüsünler ,genişlesinler , öyle bir boyut alsınlarki kendiliğinden dağılıp başlangıçtaki gibi neredeyse bir hiçliğe dönüşsünler.
Bir insanın bakışlarında bunca nefrete daha önce hiç rastlamamıştım.
Artık daha mı mutluydu, yoksa daha mı az mutsuz?
Yüreğim ağzımda bekledim. Ondan sonraki uzun saniyeler hem onun hem benim için küçük bir sınavdı. Gözlerini karşıdakine sürekli dikmek güçtü, ona hiç bakmamak da öyle.
Belki de ölmüştüm, bunu düşünüp durdum, insan ölümcül yaraları tamamlandığında ölür, benimkiler tamamlanmış mıydı?
Binbir türlü yaradan sızan şeye “yaşam” denebilirse, ne beklenebilir ki yaşamdan?
Geçmişimden söz etmek nasıl da gücüme gidiyor !
Sonucu olmayan bu kararsızlığın verdiği tuhaf rahatlığın tadını çıkarıyordum.
Artık daha mı mutluydu yoksa daha mı az mutsuz?
