Sen bulutla umudun felsefesini yap, bense şiirini söyleyeyim.
İftira öldüremezse silinmesi imkansız izler bırakır.
"Ne derse başta ki yazı
Kul olmalı derler razı
Kader bazen güldürürmüş
Ağlatırmış bazı bazı..."
Silkin. At içinden korkuyu. Korku kişinin inancını sarsar, umudunu yıkar.
Her şiir bir çiçektir. Kötü çiçek olmaz. Bal arısı balını bütün çiçeklerden usare toplayarak oluşturur.
Tuttuğu işin doğruluğuna inanan herkes rahattır.
Her kötülüğün muhakkak bir iyi, bir hayırlı yönü olduğunu söyler dururlar.
Kara yazılmış bir kez alnımızdaki yazı
Her mevsimi her günü sonbahar ömrümüzün
Bir bakmışsın balmumu rengine çalmış yüzün
Ve saçın genç yaşında büsbütün kar beyazı.
Şairler yalnızlıktan şikayet eder dururlar, gene de yalnızlığı arar, yalnızlığa koşarlar.
Bencil kişiye göre bir tek şahıs zamiri olmalıydı: ben. Bencil kişiye göre her yerde ben , her şeyde ben geçerliydi.
Yuvarlanan bir taş aşağılara inerken beraberinde binlercesini sürüklüyordu. Kötülüğe dogru atılan bir adım , arkadan nicelerinin atılmasına bir başlangıçtı.
"Zekâsız kuvvet yıkabilir , fakar yapamaz."
Cenap Şahabettin
Utanma duygusu; insanın insan olarak kalmasını sağlayan değerli bir erdemdi.
Hayat dediğimiz o acılı tatlılı şey, bir yıl ,bir ay ,bir gün ,bir saat , hatta bir dakika sonra ne olacağı bilinmeyen bir muamma değil mi?
Yıllarca gün gün, saat saat özel eğitime tabi tutulmasına karşın, milli şuurunu yitirmemiş oluşu sadece atalarından geçen kanın su olmayışıyla izah edilebilirdi. Evet evet! Kan, su olamazdı. Kan konuşurdu. Komünist bilim adamları, şairleri, yazarları soya çekimi reddedursunlardı. Soya çekimin gücünü inkar etmek imkamsızdı.
Onları intihara sürükleyen sebep, olsa olsa umudu yitirmeleriydi. Yani geleceğin zindan gibi kapkaranlık oluşu...
