Diyalektik düşünmede “son” diye bir şey yoktur. Son, gerçekte bir başka değişimin başlangıç noktasıdır.
"Önemli olan genelde yaşamın anlamı değil, daha çok belli bir anda bir insanın yaşamının özel anlamıdır. Sorunu genel terimlerle ortaya koymak bir satranç şampiyonuna sorulan soruyla kıyaslanabilir : "Söyleyin ustam dünyadaki en iyi hamle nedir?" Bir maçtaki belli bir durumdan ve rakibin özel kişiliğinden bağımsız en iyi hamle diye bir şey yoktur.
Ölmek üzereyken, yapamadıklarımdan ötürü ağlamak değil, fakat yaptıklarımdan ötürü gülümsemek istiyorum.
Başkalarının yanlışı, bizim yanlışımızı mazur göstermez.
Seçimler, “çünkü”lerden önce gelir.
Anlamı rastlantıya bağlı olan bir yaşam nihai anlamda yaşamaya değmez.
" Hayat , hem kendini geliştirmek hem de aşmaktır. Eğer bir şey sürekli aynı durumda kalıyorsa, o zaman yaşamak sadece ölmemektir."
Bilim açısından ölçüt doğrulanabilir-lik değil, yanlışlanabilir-lik’tir.
"Hiçbir yurttaş, başka birini satın alacak kadar zengin olmamalı ve hiç kimse satın alınacak kadar yoksul olmamalıdır."
Çözümler sorunlardan önce gelir. Çözümler çözebilecekleri sorunlar arar.
Herkes kendi “en iyi”sinin peşinde koşarsa, işbirliğine dayanan sistemler çöker.
A: Tanrı vardır biliyorum
B: Nerden biliyorsun?
A: Çünkü kutsal kitapta" tanrı vardır" diye yazıyor.
B: Peki, kutsal kitapta yazılı olan şeylerin doğru oldupunı nerden biliyorsun?
A: Çünkü kutsal kitap, Tanrı' nın kitabıdır.
Bu yaşamdan ne istiyorum? Sizin neyin mutlu ettiği yeterli değildir. İçgüdülerimizi tatmin eden her şey, yalnızca içimizdeki hayvanı tatmin eder. Ben, kendimle gurur duymak istiyorum. Yani daha çoğunu istiyorum. Kendime bakmak ve ölmek üzereyken, yapamadıklarımdan ötürü ağlamak değil, fakat yaptıklarımdan ötürü gülümsemek istiyorum.
