“O gün şunu anlamıştım; herkesin yaraları var ve sanırım hiç kimseninkinden içeri ışık sızmıyor! Ve de kimse yarasını kolay kolay gösteremiyor...”
Hayatta en kötü şey nedir bilir misin, her şeyin en doğrusunu bildiğini sanmak. Onun karşısında yazgı bile çaresizdir.
“Hayat sürprizlerden mi hoşlanıyor yoksa rastlantılardan mı? Belki de arada yazı tura atıyordur.”
21 yaşındayım. Bazı duygular için genç, bazıları içinse gereğinden yaşlı, fakat kimseden daha istekli ya da cesur değilim. Anlayacağınız sıradan biriyim.
Aslında hepimizin kıramadığı kabukları yok mudur? Kabuğun içi kötü de olsa bildiğimiz, alıştığımız dünyadır. Dışarısı ise bilinmedik bir yer. Bilinmezlik tehlike demektir, tehlike de korkuyu getirir. O yüzden de kabuğumuzun ötesine adım atmaya cesaret edemeyiz.
-Herkesin, sınırlarını kendi çizme özgürlüğüne sahip olduğu bir hapishanesi vardır.
*Bazıları ömür boyu oradan çıkamıyor.
-Belki de çıkmak için yapmaları gereken sadece kapının kolunu çevirmektir.
İnsan neden felaketler kapısına dayanıncaya kadar hatalarını görmezden gelir ki? Geçmişe dönebilsem kararlarım daha farklı olurdu. Ama ya Tanrı kararları üstümüze zam gibi yapıştırıyorsa?..
İşin özü ne biliyor musun, çağlar boyunca insanlar kendilerini başka insanlardan korumak için duvarlar yapmış. Fakat ilginç olan, bir yandan kendisini korumaya çalışırken öte yandan da bütün gücüyle diğerinin yaptığı duvarların ötesini elde etmeye çalışmış. Yani duvarların hiçbir zaman iyi ile kötüyü ayırmak gibi bir derdi olmamış. (S:198-199)
“Dünyaya çiçek olarak gelmek isterdim; temiz ve masum. İnsan türüyle karşılaşınca... Hayır, insan hiçbir canlı türüyle karşılaştırılamayacak kadar karmaşık ve bozuk...”
“Hayatta her şey birbirine öylesine bağlı ki, ufak bir hamle gerçekten pek çok şeyi etkileyebiliyor, yanlış kararlar ne kadar yıkıcı sonuçlara yol açabiliyormuş. Hani bir kelebeğin kanat çırpması, dünyanın yarısını dolaşabilecek bir kasırganın oluşmasına neden olabilirmiş ya, aynen onun gibi...”
Keşke tüm sorunlar karahindiba çiçeğinin beyaz topçukları gibi, kuvvetlice üflediğimizde uçuşup gitseydi. (S:48)
“Aslında hepimizin kıramadığı kabukları yok mudur? Kabuğun içi kötü de olsa bildiğimiz, alıştığımız dünyadır. Dışarısı ise bilinmedik bir yer. Bilinmezlik tehlike demektir , tehlike de korkuyu getirir. O yüzden de kabuğumuzun ötesine adım atmaya cesaret edemeyiz.”
Herkesin birileriyle bitmek tükenmek bilmez bir hesaplaşması vardır. Bu aslında insan zihninin esas kavgayı önlemek veya ertelemek için bulduğu bir çözüm. Çünkü onu hallederse yöneleceği kişi kendisidir. Fakat insan kendisine yönelmedikçe de gerçeklerle yüzleşemez.
Beni sevdiğini kulağıma fısıldadığında sonbaharın tüm yaprakları yeşile boyandı.
Ruhumuzu dünyaya kapayınca üzerimize bulaşan kirin de görünmeyeceğini sanıyoruz.
