.
Kendinize bakın ve neyin gerçek neyin yanlış olduğunu değil, neyin acı neyin tatlı olduğunu sorun.
.
...”Tek bir rengi daha şiddetli görmeye başlamak, neyin semptomu olabilirdi? Mani? Monomani? Hipomani? Şok? Aşk? Yas?”
"O zaman maviye aşık olmak bir huzursuzluğa aşık olmak mıdır? Peki yapısı gereği aşkınıza karşılık veremeyecek bir şeye aşık olmak nasıl bir budalalıktır?"
Bunları okuyacak olursan bilmeni isterim ki bir zamanlar, tüm bu kelimeler yerine senin yanımda olmanı, tüm mavileri yerine yanı başımda senin durmanı tercih ederdim.
“O zaman maviye âşık olmak bir huzursuzluğa âşık olmak mıdır? Peki yapısı gereği aşkınıza karşılık veremeyecek bir şeye âşık olmak nasıl bir budalalıktır?”
Şunu biliyorum ki seninle tanıştığımda bir mavi akını başladı. Bilmeni isterim, artık seni sorumlu tutmuyorum.
"Pek çok kadın vajinalarından bebek çıkmasını hayatlarının en zorlu sıçışı şeklinde tasvir ediyor"
Nasıl ki Argo'nun parçaları zaman içinde değiştirildiği halde geminin adı Argo kalıyorsa, - aşkın ve dilin işlevi, bu hep aynı olan ifadeye daima yeni anlamlar kazandırmak olduğuna göre- aşık "seni seviyorum" cümlesini ne zaman zikrederse zikretsin bu sözün anlamı her defasında yenilenmeliydi.
Ancak kadınlarla ilişkilerimde gözlemlediğim aynılık hissi Kadın aynılığı olmamakla beraber organların aynılığı da değildi asla. Bu daha ziyade, ataerkil düzen içinde yaşamanın ne demek olduğunu bilmenin eziciliğinin paylaşımıydı.
...”Dünyanın tüm mavileri yerine yanı başımda senin durmanı tercih ederdim.”
Umut etmeyi bıraktım. Belki, bir zaman sonra, seni özlemeyi de bırakırım.
Kelimeler onları kullananlara göre değişir; bunun bir çaresi yok. Çözüm yeni kelimeleri kullanıma sokup bu kelimelerin anlamlarını somutlaştırmaktan ibaret değil. İnsanın aynı zamanda farklı kullanımların, farklı bağlamların, her bir kelimenin kendine özgü kanatlarının ayırdında olması gerek.
sevgi gereklilik değildir ama tercih nedenidir.
Yaşlanmanın insana ille de bir şey katmadığını kavradım; yaşlılık dışında. Gerisi isteğe bağlı.
Hayatımın mavi insanlardan oluşan bir kabileye katılarak sona erdiğini ya da buharlaşıp gittiğini de kurguladım.
Bir renk, sağaltıcı olamıyorsa da, en azından umut verici olamaz mı?
Hani derler ya, nerede ne zaman bırakırsan kazmayı o zaman ulaşıyorsun dibe. Orada öylece durman gerek; elde kürek, alnında soğuk terler, gözü dönmüş, yaptığı işten sıdkı sıyrılmış bir mezar kazıcısı gibi.
