İnsan denen varlığın kendisine çizilen ve yaşamaya mecbur bırakıldığı hayata karşı koymadan, bir kukla gibi işaret edilene boyun eğmesi midesini bulandırıyordu.
İlk anda köpekle oynadıklarını düşündüğü çocukların hayvana eziyet ettiğini fark etmesi uzun sürmedi. '' Çocuklar insanın acımasızlığının en somut temsili olmalı'' diye düşündü.
İnsanların tecrübe etmedikleri şeyler üzerinden telkinde bulunmasını hiç anlamamıştı zaten. Bazıları yapacakları telkinlerin insanlara yardımcı olabileceğini düşünecek kadar saf olabiliyor, bazılarıysa sırf konuşmak için boşboğazlık ediyordu.
Merak engellenemeyen bir arzuydu ve başkalarının hayatlarında olan biten, insan denen mahlukat için kendi hayatlarından daha bile önemliydi. Belki de değersiz hayatlarını başkalarının hayatlarında yaşayarak göz ardı ediyorlardı.
