Yalnızlık diğer insanların fiziksel yokluğu değil, hiç kimseyle önemli bir şey paylaşmadığınız hissidir.
Depresyonun da bir tür yas olduğunu fark ettim - ihtiyaç duyduğumuz ama sahip olamadığımız tüm o bağlar için tutulan bir yas.
Çünkü insan bir türlü içini didiklemek istemez. Dağıldığını bilir ama toparlanmayı göze alamaz. Hep kaçar. "Kendinden kaçak" insanın en büyük illüzyonudur tatiller. Kitap, tatili yüzleşmeye çevirebilir ve yüreği sağaltabilir.
Çok daha yalnız hissetmeye başladık. İnsanların birbirini kollamasını sağlayan aile, mahalle gibi yapılar darmadağın oldu. Kabilelerimizi dağıttık. Bir deneye kalkıştık - insanların kendi başlarına yaşayıp yaşayamayacağını görmeye çalışıyoruz.
Yaşadığımızı hissetmek istiyoruz. Bunu istiyoruz ve buna fena halde ihtiyacımız var.
"Çektiğiniz acıya ihtiyacınız var. Bir mesaj bu, mesajı dinlememiz gerekiyor. Kaynağını görmemizin tek yolu o acıyı dinlemekten geçiyor: Gerçek nedenlerini görebildiğimizde o acının üstesinden gelebileceğiz."
Yaşadığımızı hissetmek istiyoruz.
Bunu istiyoruz ve buna fena halde ihtiyacımız var.
“Hasta bir topluma iyi uyum sağlamış olmak sağlık ölçütü değildir.”
Tek yönlü bir ilişki yalnızlığa deva olmaz.
Anlamadığım bir hayat yaşamaya çalışıyorum.
