Öğrendikçe bilgisizliğini görür insan...
Ve ben her sabah
Öpüşleriyle uyanırım günün
Ya da kimsesizliğime
Ağlamalarıyla göğün!
Köy köylükten
Köylü köylülükten çıktı!
Bağ dağdan
Bağcı bağdan oldu!
Korku
Ölümden de beter
Sessizliktir.
Kim bilir belki yaşlandıkça
Biraz daha insanlaşırız.
Binlerce kimlik var ama
Her kimliğe insan bakmak başka!
Ne yana dönersen dön
Yurdumda,
Ağıttan başka ses duymaz
İnsan olan insan!
Her şey uzaklaşıyor,
Geçiyor, değişiyor...
Var mı şimdi
Yaban kuşların sesini
Dağda taşta işiten?
Ve sorun olmamıştı hiç
Yoksulluğa inat
Zaman ve saat.
Hep el ele seyretmişlerdi
Cam kırığı gibi yakamozları,
Ve saymışlardı kayıp giden yıldızları.
