... uzaktan görünen her yiğidi er sanma.
Mevsim kış, dışarısı soğuk ve ayazdı. Evler şen ve gönüller yazdı...
Gönlünde varlığı sevgisiyle daim olsa da hayatında bir yeri yoktu artık.
Aşk tabiî ki şeytanlık değildi. Aşk, bilene kutsal bir duyguydu. İnsan, âşık olduğu ya da olduğunu zannettiği zaman yanlışa yöneliyor, doğruları seçemiyorsa, işte o zaman o kişi, aşkın değil, aşkın bahanesiyle Şeytanʼın hilelerinin esiri olmuş demektir.
Küçümsediği ana babanın rızası olmayınca ne dünyası ne de ahireti Cennet olurdu, bilmiyordu.
Beni derdimle dertlenmekten utandırdın. Sen ibret için mi gönderildin yanıma?
Bakmadan göremez, görmeden sevemezdim.
Hah, şimdi söyle, sonradan söyleyeceğini şimdiden söyle ki pişman olmayalım. Gerçek niyetini, düşünceni haykır...
Aşkın ne olduğunu bilmeyen, ama âşık olduğunu zanneden; aşkın ”âşığının menfaati uğruna kendi menfaatinden geçmek” olduğunu bilmeyen, sürekli kendisi fedakârlıkta bulunan, aşka meraklı ve sevgiye muhtaç zavallı gençler... Aşık olduğunu zannederken harcanan zavallı masumlar...
Bana güvenmeyi öğren.
(...)
Ne zaman seni görsem, yeniden başlıyorum.
Kalbimi mağmalarda isyanla haşlıyorum.
Karşıdan gelirken sen, hafif yavaşlıyorum.
'Gitme, dur.' demedim ki;
Bir selâm versen yeter.
(...)
