Ev eşya dolu. Odalar dolu.
Kapılar dolu. Masalar dolu.
Dolu, dolu, dolu!
Ben hiç mutlu olmadım. Ama sevinçli oldum bazen.
Sen hiç mutlu oldun mu Zehra?
“Sarı saçlı kızın adı ne? Niye hep tek başına?”
“Ha o mu? Zehra. Kulakları duymuyor. Konuşamıyor da.”
Üflemeden sıcak çorba içmiş gibi oldum. Boğazım yandı. Midem kaynadı. Benimle konuşmak istemedi sanmıştım. Böyle düşündüm diye üzüldüm.
Babam, “sınıra yakınız” demişti ya. Savaş kampa da gelir mi ki? Gelsin istemem ben. Yaşayalım isterim.
Burada yapacak bir şey yok ki... Gezecek yer de yok. Kısa boylu, kıvırcık saçlı çocuk geldi yanımıza. Adı Mehmet’miş. İki aydır kamptaymışlar.
“Annem yok benim. Babamla geldik. Babam çok kızgın. Annemi savaşta kaybedince kızgın oldu. “Döneceğim, savaşacağım” diyor. Gitmek istemiyorum ben. Babam da gitsin istemiyorum.
Ayağa kalktım. Babamın boynuna sarıldım. Babam ekmek gibi kokar. Bunu anneme söylediğimde, “Eve ekmek getiren O,” demişti.
Kimse tamamen kötü değildir! Ya da tamamen iyi...
“Benim onurum her şeyim! Çek ayağını! Hırsız olsam niye burada ayakkabı boyayayım? Vatansız kalmak ne demek bilemezsin sen! Bilme zaten! Biz de insanız beyamca! Bu cila benden olsun. Git artık!”
Yıkık binalar uzaklaştıkça küçülüyor. İnsan evini de götürebilse yanında. Böyle çanta gibi. Güzel olurdu o zaman. Evsiz kalmazdık.
Her güzel şey, inanmakla başlar küçük balık!
