Kafam karmakarışık, yüreğim daralıyor.
Ben mi? Ben hayatımda bir canlıya ateş etmedim. Ben deklanşöre basarım, tetiğe değil...
Nuristanlıların hemen fark edilen karakteristik bir özelliği var: Kadınlar çalışıyor ve erkekler hiçbir şeyle uğraşmıyor. Kadınlar tarlalarda onlarca kiloluk dev küfeleri taşırken, erkekler yol kenarında onları izliyor.
“Tırmanmak yorar, inmek acı verir” sözünü kim söylemiş bilmiyorum ama doğru.
Afganların kaderciliği bu. Her şey allah istediği için olmuştur. O yüzden başınıza gelen şey, gelmek zorundadır.
Çakılların arasında ilerleyen ayaklarıma bakarak, dinler arası çatışma hakkında düşünüyorum. Sorun, adeta tırmandığım dağ gibi geliyor gözüme: Kurak, ezici ve baki.
Babaların nesli savaşmak için gidiyor ve çocuklarla ilgilenmek için sadece dedeler ve kadınlar kalıyor. Kadınlar da evlerinden veya köylerinden pek nadiren çıktıkları için çocukları gezdirme işi dolaşan yaşlılara kalıyor.
Biliyor musun, biraz sert bir laf vardır, der ki; "Cerrahların hastaları tedavi olmuş şekilde ölür." Tedavi olmuş birinin ölmesi, kimseyi ilgilendirmez. Ancak tedavi olurken ölmek, başka bir şeydir.
