Birine güvenmek istiyordum ama insanlar kartlarını gösterene kadar doğru zamanı kollamam gerektiğini öğreniyordum artık.
Kayıp gittiğimi hissediyorum.
Duvarlar üzerime yıkılıyordu.
Sosyal yaşantım ufacık ve kırılgandı.
Gerçek dostlar bu dünyada izleyeceğimiz yolun haritasını çıkartmamıza yardım ederler.
Kendimi kıyıya vuran dalgalarla eksilerek azalan kumdan bir kale gibi hissediyorum , yani zihnim böyle hissediyor.
Yaşamının kasvet verici aynılığı vardı.
Binalar insanda aynı kasvet ve bahtsızlık hissini yaratıyordu.
Aklın eylemi hayattır.
Bin parçaya bölünüyordum.
