Böyle bir şeyin bağımlılık yapacağı aklımın ucundan bile geçmemişti. Bu dönem, "bağımlılığımın birinci seviyesi" olarak adlandırdığım, merak ve eğlence aşamasıdıydı.
Sonra bana bir şey oldu. Anlamadım bile. "Bağımlılığımın ikinci seviyesi" olan kazanma hırsı aşamasına ışık hızıyla geçtim.
Sabah ezanı, yaşantımın her döneminde bende farklı duygular uyandırmıştır. Yarı uykulu hoca tarafından okunan, aynı anda hem huzur hem de hüzün veren, belli bir yaştan sonra da ölümü hatırlatan o ağır melodiyi içimde hissettim. İstemsizce ve kısık bir sesle kelimeler ağzımdan döküldü.
" Aziz Allah... "
Kendimi kapının önüne bırakılmış işe yaramaz bir çöp torbası gibi hissettim.
" Kullanmıyorum," dedim. " Zamanın çok bol olunca bakmıyorsun."
Bana " Ölüm nedir?" diye sorsalar, hiç düşünmeden "Ölüm, mavi bir ibriktir," derdim.
Katıldığım birkaç cenazede gözlemlediğim kadarıyla ölen kişinin birinci derece akrabaları o mavi ibrikle mezara, naaşın baş tarafından başlayarak ayak tarafına doğru su döküyordu.
Fotoğraflar çoğu zaman dikdörtgendir. Neden bilir misiniz? Onlara bakarken köşeleri kalbinize batsın diye... Bir yerlenizi kesip kanatsın diye..
Ben de dâhil olmak üzere, insanlar böyledir işte. Kesin cümleler ve büyük büyük laflarla konuşurlar ama hayat, insana o büyük lafları her zaman yedirir.
Fotoğraflar acıtır, gerçeklerse acıdır.
Yeni mezun olduğum için normal olarak iş deneyimim de yoktu, staj da yapmamıştım. Şirketlerse deneyime takmış durumdaydılar. Ayrıca askerlik şartı da koşuyorlardı. Bende ikisi de yoktu ama en azından pırıl pırıl bir umudum vardı. O zamanlar bunun iş bulmaya yeteceğini düşünüyordum.
Uğursuz tek canlı insandır.
