Çocukluklarını yaşamak yerine, körpe bedenleriyle zorunlu illegalitenin, o koşuşturma günlerinin yorgunluğunu ve yoksulluğunu yaşadılar. Anne ve babaları gibi kod adları ile çağırıldılar. Devrim, Mahir, Ulaş, Deniz, Eylem, Evrim, Baran isimleri şüphe çekmeye yetiyordu çünkü.
Tek bir kitap yetiyordu insanlara. Onu da okumak için değil yemin ederken öpüp başlarına koymak için kullanıyorlardı.
Çünkü kalpleri yetiyordu her şeyi anlatmaya.
Ne söyleyecekti? Kokusundan anlamıştı kızın geldiğini. Görmek için gözler mi gerekliydi illa? Bazen bir koku, bir ses, bir his bile yetiyordu işte.
