İnsanın tabiat güzellikleri karşısında hissettiği sebepsiz mutluluk kendi fıtratıyla karşılaşmasından kaynaklanır. O aslen cennetlidir çünkü.
Sonra unutacaklar. Unuttukları için de unutulacaklardır. Kendi güzelliklerini de -eğer bir güzellikleri varsa- unutacaklardır. Yalnız sizin içinizde yaşayacaklardır: bunu bilmedikleri için de, yaşadıklarını da bilmeyeceklerdir. Alışkanlıktan başka bir şey bilmedikleri için, sizin de yokluğunuza alışacaklardır.
"Mutluluk benim için ... güzel elbise iyi yaşam ve iyi yemek değil. Ben, ruhum memnun olduğu zaman mutluluk duyuyorum ve şiir benim ruhumu memnun ediyor. Şayet, insanların elde etmek için çırpındıkları o güzellikleri bana verseler ve karşılığında şiir söyleme yeteneğini benden alsalar, intihar ederim. "
Bir şey eksikti... ve o eksik şey her neyse diğer güzellikleri de eksik kılıyordu.
İnsanın içindeki güzellikleri sadece mutluluk yaşatır.
Ve tüm güzellikleri yaşamalı şu Eylül giyimli insan;
Kendisine biçilmiş bir mevsimlik ömür,
Henüz dolmadan..
Sabırla döşen yollarda yürümek, her zaman güven verir insana. Yeter ki önünüze çıkan engelleri göremeyecek kadar kör olmayın, zamanın geçmesini beklerken, önünüzden akıp giden güzellikleri kaçırmayın.
Çeşitli yönleriyle vasıfladılar Ahmed'i
Söz bitti, fakat bu güzellikleri bitmedi.
İçsel acılarınızla yüzleşmekten kaçmayın. Acı verici olabilir ama sonunda sizi çok güzel şeylerin beklediğini aklınızdan çıkarmayın. Geçmişin enkazını temizleyin ve o güzellikleri bulun. Karanlığa dalın ve hayatınızı oluşturacak hazineyi oradan çıkarın.
