Kalabalık kentlerin içinde beni, yarım bir nefesle koyduğun gündem beridir; oksijenin tadına doyduğumu hatırlamıyorum. Gülüşün bir yüzün altından ikinci bir kişiyle sevişmeyeli senler oldu. Seneler olmuş anlıyormusun? Ölü bir ırmak gibi akıp gitmiş onca zaman. Sabahın körü, gecenin dibi, bizsiz geçmiş yani.
Yıldızlar seninle olduğum zamanlardaki gibi parlamadı
Yürüdüğümüz yollar ayak seslerine hasret kaldı
Oturduğumuz banklar sahte aşklara kaldı
Vapurlar iskeleden bizsiz kalktı
Simit verdiğimiz martılar simitsiz kaldı
Kediler ayaklarına dolanacak birini bulamadı ,
Önüne gelene tekme attı
“Birincisi, insanların öldüğü yerde, illa çimler tekrar büyüyecek. İkincisi ise, istesek de istemesek de yarınlar bizsiz olacak.”
Koca evrende kapladığımız yer resmen hiç! Halbuki nasıl da önemsiyoruz kendimizi! Sanki bizsiz dünya duracakmış gibi. Sanki en önemli kararlar hep bizimkilermiş gibi! Biz burda küçücük şeylerin hesabını yaparken koca kainat binyıllardır hep dönüyor!!
Michel dünyanın bizsiz kendini idare edebileceğine inanmaktadır. Onun için en çevreci davranış kendimizi öldürmektir ve bu olumsuz bir şey değildir.
