Kas ağrısı sandığım, ruhumu acıtan insanların bedenime verdiği zararmış, farkına vardım
Bu ülkede bedenime bakanlarda kendi dilim bana yük oldu, istedim ki anadilim başka olsun, bu dildeki tüm bakışları unutayım.
Fecri gördüm gözlerinde.
Yüzünün alacasında,
Kainat bir bir ölüyordu.
Yaşım belirsiz,
Adım belirsiz,
Tanrı bedenime ruh değil,
Seni üflüyordu.
Fiziksel acım, ruhsal acımla sarmaş dolaş beni kuşatırken, zaman yavaşladı ve durdu. Şimdi yalnızca salt acı vardı. Saç tellerimden, ayakucuma kadar tüm hücrelerimi yuttu. Ruhumu tekrar bedenime almayı denedim ancak ne zihnim, ne de bedenim bana itaat etmediler.
Sen benim derin cennet misali duygularıma, bedenime baltanı vurdun.
İçimde geçmişe dönük yangın var,
Anılarım acı,
Ayrılıklar oluyor vedasız,
Ya ben ayrılıyorum,
Ya da onlar ayrılıyorlar.
Veda etmeden
Arkamıza bakmadan ayrılıyoruz.
İlmek ilmek işlendi bedenime anılarım,
Ne zaman hatırlasam canımı yakar oldu.
Gitti anılarımdaki insanlar sessizce,
Veda etmeden gittiler.
Hamileyken yaşadığım bedenime yönelik garip tepkiler karması bana, nasıl hissettirileceğimi asla tahmin edemeyeceğimi öğretti. Eşit ölçüde hem saygı gösterilmesi hem de öfkelenilmesi sarsıcıydı. Korunmaya muhtaç kutsal bir figürdüm ama aynı zamanda uygunsuzdum ve diğer insanları rahatsız eden şekillerde yer kaplıyordum.
Hayat, dişlileri arasında beni sıkıştırmış, her döndüğümde daha da eziyet ediyor, ezilen ruhuma ve bedenime kalıcı izler bırakmaya devam ediyordu.
