avcı ile ilgili sözler

Bu kitap bir avcılık kitabı değildir ancak avlanma ile ilgilidir. Bu ilgi daha çok avlanmanın açtığı boşluğa yöneliktir. Öncelikle müthiş bir avcı ve atıcı olmadığımı belirtmeliyim. Bu nedenle bir avcılık kitabı yazmak haddime değildir. Amatör bir felsefe okuruyum ancak bir felsefe kitabı yazacak yetkinlikte olduğumu söyleyemem. Dolayısıyla bu kitap, bir av kitabı

olmadığı gibi bir felsefe kitabı da değildir ve sadece duygu ve düşüncelerimin bir ifadesidir. George Bataille'in düşüncesinin, avlanma ile ilgili duygularımı dile getirebilmemde açtığı ufuk nedeniyle bu kitap onun kavramları üzerinden açımlanmıştır ancak sadece onun felsefesine odaklanıp yorumlamayı amaçlamamıştır. Kendi duygu ve düşüncelerimi -ki birçok

düşünürünkiyle harmanlanmıştır- yansıtırken, önemli gördüğüm düşünür ve felsefecilerin düşüncelerine de yer verilmiştir. Beni ilgilendiren, avlanma sırasındaki duygulardı ve bu duyguların bir içsel araştırmasını yapmak istedim. Böyle bir iç deney kavramını hem içerik hem de sözcük anlamında Bataille'de gördüm.

Siz daha çok uzmanlaştıkça bir makinenin yerinizi alması daha da kolaylaşır. Giderek daha küçük bir alanda uzmanlığınızı artırdıkça, bu bilgileri bir bilgisayar programında somutlaştırmak daha da kolaylaşır. Bir avcı toplayıcının yerini alacak bir bilgisayar yapmak bir röntgen teknisyeninin yerini alacak bir bilgisayar yapmaktan çok daha zordur, çünkü teknisyen tek

bir sınırlı şeyi yapar.

Her bir lejyondaki adamlar, yaşlarına ve deneyimlerine göre dört sınıfa ayrılırdı: Triarii, en yaşlı ve bu yüzden en deneyimli veya kıdemli birlikti ( çünkü Roma sürekli savaş hâlindeydi ) ve bu birim, yedek ve güçlü bir birlikti. Principes ve hastati, hayatlarının en güzel döneminde, daha önce hizmet etmiş, olgun, dayanıklı ve deneyimli askerlerden müteşekkil

birliklerdi -bu birim bir lejyonun ana gücüydü- ve son olarak da velites vardı, bu birimde hafif silahlı birlikler veya avcı birlikler vardı, en fakir ve savaş konusunda çok az veya hiç deneyimi olmayan en genç vatandaşlardan müteşekkildi.

Her bir lejyondaki adamlar, yaşlarına ve deneyimlerine göre dört sınıfa ayrılırdı: Triarii, en yaşlı ve bu yüzden en deneyimli veya kıdemli birlikti ( çünkü Roma sürekli savaş hâlindeydi ) ve bu birim, yedek ve güçlü bir birlikti. Principes ve hastati, hayatlarının en güzel döneminde, daha önce hizmet etmiş, olgun, dayanıklı ve deneyimli askerlerden müteşekkil

birliklerdi -bu birim bir lejyonun ana gücüydü- ve son olarak da velites vardı, bu birimde hafif silahlı birlikler veya avcı birlikler vardı, en fakir ve savaş konusunda çok az veya hiç deneyimi olmayan en genç vatandaşlardan müteşekkildi.